Kerstverhaal

(door Wim Rietman)

De man trok de kraag van z’n jas nog eens op. Het was koud geworden de laatste dagen. Bedenkelijk keek hij naar de grijze lucht. Er werd sneeuw voorspeld. Dat kon er ook nog wel bij.
Doelloos vervolgde hij zijn weg richting de haven. De drukke winkelstraat vermeed hij. Hij moest er niet aan denken om zich tussen het winkelende publiek te mengen. Dat probeerde in een opperbeste stemming nog de allerlaatste kerstinkopen te scoren.
Hij versnelde ongemerkt zijn pas. Weg van de mensen, weg van de drukte. Hij koos de weg door het oude plantsoen. Zeker in deze tijd van het jaar was hier sprake van vergane glorie. Het blad van de bomen was allang verdwenen. De smalle paadjes waren dringend aan een opknapbeurt toe. De uitstraling van het kleine park sloot naadloos aan bij zijn stemming.
Even overwoog hij een borrel te halen bij het café aan de rand van het stadje. Snel liet hij het idee varen. De ervaring had hem geleerd dat de alcohol de volgende morgen zijn grootste vijand zou zijn.
Hij liep door, aanmerkelijk langzamer nu. Het begon al te schemeren. Over een half uur zou het donker zijn. Uiteindelijk belandde hij aan het eind van de buitenhaven. De veerpont lag tevergeefs te wachten op een paar laatste passagiers. Ondanks de kou nam hij plaats op één van de bankjes. Even later was hij in gedachten verzonken.

Hoe lang hij daar gezeten had, wist hij achteraf zelf niet meer. Zijn overpeinzingen hadden hem weer meegesleept in de ellende waarin hij zich nu al maandenlang bewoog. Hoe anders had zijn leven er zes maanden geleden nog uitgezien? Gelukkig getrouwd, 3 gezonde kinderen en een goede baan.
Ze hadden de wind mee gehad. Een mooie woning, twee auto’s, luxe vakanties. Het kon allemaal niet op.
Maar in een mum van tijd had hij alles verloren. Het leven was hem door de vingers geglipt.
Achteraf had hij het moeten zien aankomen. Het ging niet goed op de zaak.
De omzetten liepen terug. De marges stonden onder druk, net als hij zelf. Als controller was hij gewend de touwtjes in handen te hebben. Maar hier was geen redden aan. De crisis ging de deur van het middelgrote aannemersbedrijf niet voorbij. Oh zeker, ze hadden er alles aan gedaan. Er was gekort in het personeelsbestand.
Ze hadden alle investeringen bevroren. Er was op alle mogelijke dingen bespaard. Tot er niets meer te snijden viel. Maar het was niet genoeg gebleken. Een prachtbedrijf met bijna 75 jaar historie ging ten gronde. Ze waren failliet.

Ineens stond hij op straat. Nog maar net 46 jaar. Hij voelde zich nutteloos. Aan de kant en bij het grof vuil gezet. Zijn vrouw probeerde hem te ondersteunen en op te beuren. Maar het werkte averechts. Hij werd knorrig en onredelijk. De stemming thuis werd slecht. De kinderen bespeurden de ongewone sfeer. De spanning was om te snijden.
Zijn vrienden probeerden hem te helpen. Wilden hem op andere gedachten brengen met goedbedoelde uitjes. Maar hij sloot zich af en beantwoordde hun telefoontjes niet. Oude collega’s zochten contact, maar hij vermeed ze. Hij kreeg zelfs een nieuwe baan aangeboden. Duidelijk onder zijn niveau, maar toch. Hij liet het sollicitatiegesprek aan zich voorbij gaan.
Daarna werd het stil. Zelfmedelijden kan diepe wonden slaan.
Intussen verslechterde de sfeer thuis tot een treurig dieptepunt. Uiteindelijk pakte hij zijn biezen en hij betrok een gemeubileerde kamer bij een bejaard dametje. De dagen duurden eeuwig en de perspectieven leken uitzichtloos.

Plotseling ontwaakte hij uit zijn gepeins. Het was inmiddels pikdonker geworden. Koud tot op het bot begon hij aan de weg naar huis. Het vroor nu overduidelijk.
Snel liep hij langs gezellig verlichte huizen. Af en toe wierp hij een steelse blik naar binnen. Zijn gemoedstoestand ging door een nieuwe ondergrens.

Hij nam de onlogische weg via de Achterweg naar zijn tijdelijk onderkomen. Nog steeds in gedachten verzonken. Maar opeens stond hij stil. Hij spitste zijn oren. Hij hoorde overduidelijk kindergezang. Hij draaide zich om en liep als gehypnotiseerd richting het geluid. Het kerstlied kwam uit de grote kerk.

“Midden in de winternacht”, zongen de heldere kinderstemmetjes. Hij stond stil, als aan de grond genageld. Het oude lied bracht herinneringen uit een vroeger leven bij hem naar boven. Tijden van gezelligheid en saamhorigheid uit zijn jeugd kwamen ineens weer heel dicht bij. Het kerstfeest in de grote kerk van de zondagschool. Wat was dat een mooie tijd geweest! Even later dacht hij aan de onvergetelijke uren die hij met zijn eigen gezinnetje in deze tijd van het jaar had doorgebracht.

Toen viel alles op zijn plaats. De echte waarden van het leven werden hem opeens duidelijk. Vastberaden nam hij de kortste weg naar huis. Even weifelde hij nog. Toen tikte hij een paar keer op het raam van de woonkamer. Even later hoorde hij kleine kindervoetjes naar de voordeur rennen……