Altijd maar meer (column Wim Rietman)

Een mens wil altijd maar meer. Het is een oeroude uitspraak, maar hij is helaas meer dan waar. Met gezonde ambitie is natuurlijk niet veel mis, maar de mens schijnt zo geschapen te zijn dat hij niet snel tevreden te stellen is.

Ooit hoorde ik een spreuk die wat mij betreft de spijker op de kop slaat. Hij ging ongeveer als volgt: “Wanneer je niet tevreden bent met wat je hebt, zal je ook niet tevreden zijn met wat je eigenlijk wilt hebben”.

Steeds maar meer dus.

Uit die houding is eigenlijk de hele kredietcrisis ontstaan. Het kon al niet op voor de banken, maar toch moesten er steeds meer leningen, meer hypotheken en meer aanverwante producten verkocht worden. Meer, meer en nog eens meer. Totdat de luchtballon uiteindelijk uit elkaar spatte. Inmiddels zijn de stofwolken wat opgetrokken, maar het wantrouwen is gebleven. Banken? Ik vertrouw ze niet meer.

De jeugd van tegenwoordig leeft in likes. En ook dat moeten er steeds meer worden. En eerlijk is eerlijk, ik word er zelf ook in meegezogen. Wanneer dit stukje niet meer dan 500 keer gelezen wordt, ben ik eigenlijk niet tevreden. Belachelijk, ik weet het, maar zo gaat dat vandaag de dag.

De inhoud is van secundair belang geworden. En dat is eigenlijk niet leuk meer.

Af en toe hoor je mensen zeggen:” Het meer is nooit vol.” Zit ook weer een grote kern van waarheid in. De mens zoekt op elk denkbaar gebied steeds nieuwe grenzen op en zal dat naar aller waarschijnlijkheid ook altijd blijven doen.

Meer willen is dus meestal niet mooi. Maar één van de ergste dingen die ik bedenken kan is het feit dat sommige mensen zich meer voelen dan een ander. En van dat soort zijn er nogal wat. Waar dat soort misplaatst suprematiegevoel vandaan komt is me een raadsel. Zo’n houding zal wellicht worden ingegeven door geld of status. Net of je door je bankrekening of positie van meer belang bent.

Mensen die zichzelf meer vinden dan een ander?

In mijn ogen is er niets minder dan dat.