Herinneringen van een schoolmeester (deel 4)

Hij is nog maar een blauwe maandag op de Calvijnschool, eind jaren zeventig, of op een morgen tijdens de rekenles begint het te stinken, een gaslucht lijkt het wel. De zesde klas huist dan in het lokaal dat in ’73 als uitbreiding naast het kooklokaal van de oude VGLO is gebouwd, tegenover de woning van ‘Lange Gait’. Hij vertrouwt het niet en stuurt de klas naar buiten, waarna hij een paar collega’s raadpleegt. Die vinden het ook niet pluis. School in rep en roer. Instanties gebeld, die op zoek gaan naar het gaslek. Er wordt echter niets gevonden. Na verloop van tijd neemt de stank af, de lessen worden weer hervat. Achteraf blijken het een paar doerakken uit de eigen klas te zijn geweest: een stinkbommetje. Tweeëndertig jaar later bij zijn afscheid krijgt hij van dezelfde jongens, dikke veertigers inmiddels, een collage met een welgemeend ‘Meester, bedankt!’

Half jaren zeventig ziet het schoolkamp het daglicht. Zijn voorganger, meester Blom, heeft er niet veel zin in, maar de jonge honden in zijn team houden de ouwe in de luwte en nemen het voortouw. Dat is ook het eerste wat ze hém in de sollicitatiestoel vragen: ‘Hoe denk jij over het schoolkamp’? Het zou zijn meest geliefde buitenschoolse schoolactiviteit worden. Die jaren brengen ze nog door in ‘De Bron’, schitterend gelegen aan de Vecht tussen Dalfsen en Ommen. Tegenwoordig heet het ‘Mooi Rivier’. Twee nachten en helemaal verzorgd voor vijfenzeventig gulden. Al gauw wijken ze uit naar kampeerboerderijen in Drente en op de Veluwe, altijd op de fiets. Dan blijkt het ook voor veertig gulden te kunnen, als je zelf de handen uit de mouwen steekt. Een paar weken voor een kamp belt hij naar Ansen en blijft het even stil aan de andere kant: dubbele boeking. Het wordt het geboorteuur van het schoolkamp naar Vlieland.

Het zijn nog rustige jaren in onderwijsland. De wet op het basisonderwijs, half jaren tachtig van kracht, doemt al wel op aan de horizon. Van een bovenschoolse structuur heeft echter nog niemand gehoord. Allerlei signalen duiden er op dat zij op kousenvoeten komt aansluipen, door de ingewikkelde regelgeving een múst. He’s a real nowhere man, sitting in his nowhere land, making all his nowhere plans for nobody, zingen Lennon & McCartney. Ze hebben hier vast een bovenschoolse bestuurder op het oog.

Als je goed kijkt ontwaar je het driedelig pak, geen enkele binding met welke school dan ook, ontstegen aan het niveau van de boer die met z’n trekker langs school knoert en roept: ‘Vanavond vergadering, meester!’ Je hoort hem soms zeggen dat er wel honderd personeelsleden onder de voetbank zijner voeten rusten. He’s as blind as he can be, just sees what he wants to see. Evengoed is hij op een gegeven moment met zijn helikopter-view onmisbaar in onderwijsland. Toe dan maar. ‘Let it be, let,it be, whisper words of wisdoms, let it be!’

Gerrit van Houwelingen