Herinneringen van een schoolmeester (9)

Het is 1965. The Beatles bestormen met hun evergreen Yesterday de hitparade. Sinds de zomer zit hij op de kweekschool in Gouda, opgesloten in een jongensinternaat met honderd lotgenoten die ook de fuik onderwijs zijn ingezwommen. Het wordt winter. Die van ’63 ligt nog vers in zijn geheugen. Zelfs de schaatsen gaan mee naar de mulo in Alblasserdam om in de middagpauze een rondje Oud-Alblas te rijden. ’s Avonds rozig gebogen over schoolboeken vol algebra en meetkunde, handelsrekenen en boekhouden. Met op de achtergrond de popmuziek uit de zestiger jaren, nooit meer geëvenaard! Zijn stalen noren zijn echter sindsdien amper meer uit het vet geweest.

In de winter van ’79, zijn eerste als hoofd der school in Genemuiden, sneeuwt hij in en lange tijd is het niet verantwoord in de weekenden met een jong gezin naar het westen te rijden naar ouders of familie. Wel zwiert hij met vrouwlief over de ijsbaan, veel bekijks, want dat kent men niet in Gaellemuun. Of het precies dat jaar is, mag hij kwijt zijn, maar op een gegeven moment ziet hij ene Yep Kramer de Robustacup winnen. Tot op de huidige dag verheugt hij zich erop uit de dagelijkse sleur weg te rijden over wieden en watergangen. Genieten van een warme chocomel, languit in het pas gesneden riet aan de rand van de Beulaker, met rondom roodborstjes, die weten dat er wat te snaaien valt met al dat volk op bevroren kolken en vaarten. ’t Komt er alleen zo weinig van.

Tijdens een strenge winter fietst hij met de klas naar het Vogeleiland om vanaf de noordkant over de ondiepten het eiland te veroveren. Het is nog niet in handen van Natuurmonumenten, dus geoorloofd. Ze wandelen een rondje om het eiland, heel apart. Op de Siberische ijsvlakte schurken groepjes kleine zwanen bijeen, die je alleen in de winter in ons land ziet. Plotseling wordt een leerling benauwd,  krijgt een astma-aanval en zakt in elkaar. ’t Loopt goed af! Een automobilist is zo vriendelijk hem mee te nemen naar de pont.

In de wintermaanden deelt de maandagavond hem altijd een gevoelige tik uit. Dan schuift hij aan achter een bord van de plaatselijke damvereniging. Hij speelt bij de mindere senioren, promoveren naar de hoofdklasse is er nooit bij. Daarvoor is zijn creatieve denkvermogen te gering, ook al drinkt hij er alleen maar malt. Zijn openingszet is nooit verrassend. Meestal zint hij daarna op een snelle afruil, want aan gedachteloos in de haarlemmerzet stinken heeft hij de schurft. Vaak wordt het laat, vooral bij uitwedstrijden voor de Bond, en de volgende dag wacht hem weer een potje met pieren. Na twintig jaar houdt hij het spelletje voor gezien.

Gerrit van Houwelingen