Voetbalpleintje (column Erik Driessen)

Noem het woord voetbalpleintje en iedereen in Genemuiden weet wat je bedoelt. Dat stuk asfalt bij de Vogelaar en de Bogermanschool. Een soort San Siro of Bernabeu voor Genemuider jeugdvoetballers. Voorportaal van Sportpark de Wetering ook. Strijdtoneel van duizenden voetbalgevechten. Spelers die later in de hoofdklasse of de Topklasse voetbalden, werden er groot.

Zelf ontdekte ik het plein gek genoeg pas laat. Dat komt omdat ik in de Reiger ben opgegroeid en daar had je een stuk grasveld waar het heerlijk spelen was, al moest je buiten de tegenstanders ook aardig tussen de hondendrollen door soleren. Voetballers van naam lieten zich daar weinig zien, waardoor ik in al mijn jeugdige overmoed dacht dat ik best een aardige voetballer was. Sommige acties zitten nog in mijn geheugen. Cruyff gloreerde in De Meer, Driessen op een hobbelig stuk grasveld tussen Reiger en Tureluur.

Dat had alles te maken met de tegenstand ontdekte ik toen ik veel later toch op het beroemde voetbalpleintje terechtkwam. Meer dan 25 jaar na dato hoor ik nog de enorme knallen die Marcel Potters en Johan Barneveld konden afvuren. Jong talent dat later de basis vormde van het grote Sportclub onder Gerry Hamstra speelde mij aan alle kanten zoek. De gedachte dat in mij een profvoetballer schuil ging, was ineens volstrekt belachelijk. Tja, en dan word je maar journalist.

En in die hoedanigheid wezen mensen mij op de deplorabele toestand van het voetbalpleintje. San Siro is veranderd in de Lange Leegte of de Wageningse Berg. Een legendarische plek in Genemuiden ligt er uitermate beroerd bij. Een verloederd speelterrein. Je zou er je benen breken. Eigenlijk zouden de politieke partijen die momenteel druk zijn met wedstrijdballen weggeven, zwembaden of biologische boerderijen bezoeken of muzikale talenten tonen, een uurtje naar het voetbalpleintje moeten gaan. En dan moeten ze vooral zeggen dat dit zo niet kan.