Basisplaats (column Erik Driessen)

Vannacht kwam ik in de 83^e minuut in het veld tijdens Sportclub Genemuiden tegen de IJsselmeervogels. Hans van Dijkhuizen wenkte me na vijf minuten warm lopen langs de lijn. Hij haalde Martijn Jansen naar de kant, wat ik niet helemaal snapte, maar ik richtte me desondanks vooral op mijn eigen kansen. “Oorlog maken, je kunt het, vrijuit spelen”, zei Van Dijkhuizen en hij meldde zich bij de vierde man. “Wissel”, zei Van Dijkhuizen en de prima leidende scheidsrechter zag al snel wat er moest gebeuren.

Martijn Jansen spurtte naar de kant, gaf mij een highfive en zei dat de Vogels er doorheen zaten. “Okee”, was het enige wat ik kon zeggen. Van dit debuut had ik decennialang gedroomd en nu was het eindelijk zover. Dan ga je geen uitvoerige dialoog aan met een gewisselde aanvoerder. Ik stond nog maar net in het veld of Olivier Duinkerken nam stoer een bal aan op de borst, passeerde twee man en gaf een steekpassje tussen Celen en Zonneveld door. Ik liep er achteraan, liep twee verdedigers op snelheid voorbij en zag in mijn ooghoek dat de Vogels-doelman een meter te ver voor zijn goal stond. Met een lob over twintig meter probeerde ik hem te verschalken.

Drie seconden later ontplofte sportpark De Wetering. Ik omzeilde Philip Ties en Tjeerd Korf, ontsnapte maar net aan supporters die het veld in renden, sprong omhoog voor de tackle van Erik Rotman en liep rechtstreeks naar de dugout. Op naar de trainer die mij het vertrouwen gaf. Ik zag dat iedereen op de tribune stond. Zelfs RTV Oost-verslaggever Raymond Koning. Hij was ongetwijfeld live in de uitzending en sprak over een legendarisch moment. Eerder vertelde hij al dat Matthias Breman met zijn 16 jaar de jongste Topklasse-speler aller tijden was en nu dan dit. Wat een krankzinnige wedstrijd zei hij. Een debutant van 43 jaar maakt een wereldgoal en redt een punt voor Sportclub Genemuiden. “Tegen Kozakken Boys reken ik op een basisplaats”, riep ik overmoedig tegen de trainer.

Om 04.20 was ik wakker. Nieuwe tijd, ook dat nog.