Lintje (column Erik Driessen)

Marinus Burgmeijer dacht dat hij vrijdag een interview met mij zou hebben over zijn werkzaamheden aan de Vijf Gebroeders. Eenmaal aan boord bracht de ook aanwezige Andre Naberman het gesprek op een matje dat nodig zou zijn op het turfschip. Op briljante wijze stelde hij vervolgens voor om in het Tapijtmuseum even zo’n typisch Genemuider tapijtje te kijken. Vijf minuten later wandelde Burgmeijer het museum binnen en daar wachtten vijftig mensen inclusief burgemeester Bilder. Die spelde hem even later een koninklijke onderscheiding op. “Ik ben sprakeloos”, zei Marinus.

Die avond zat ik op een verjaardag. “Wat een onzin die lintjes”, zei iemand. “Waarom hij of zij wel, en ik en jij niet? Ik doe ook al dertig jaar vrijwilligerswerk en ik heb ook al dertig jaar een baan”, zei de man. “Nee, als ze mij een lintje geven, neem ik hem niet aan. Wat een onzin”, herhaalde hij nog een keer. “Nou, ik wel hoor…Ik wil wel zo’n lintje”, zei een ook aanwezige vrouw, waarna het gesprek verder ging over haar vele verdiensten voor de samenleving.

Mijn gedachten sloegen op hol. Volgend jaar zit ik min of meer 25 jaar in de journalistiek, ik ben betrokken bij de Stichting Promotie Genemuiden, ik werkte zes jaar voor de Stadskoerier, ik nam vorig jaar Genemuiden Actueel over en ik werk belangeloos mee aan het christelijke blad Manna én de presentatiegids van Sportclub Genemuiden. Buiten de tapijtstad verzorg ik de pr voor het bloemencorso in Sint Jansklooster, ben ik lid van de marketingraad van een toeristisch orgaan en doe ik de pr van de Overijsselse Merentocht. De schaatsclub en de Kloostermarkt kunnen me altijd bellen. En dan laat ik mijn vele journalistieke verdiensten maar even buiten beschouwing. Om over mijn maatschappelijke prestaties nog maar te zwijgen.

Dat lintje kan me in 2016 nauwelijks ontgaan, zo schoot door mijn hoofd. Morgen maar even in de agenda noteren, dacht ik. “26 april, afspraak stadhuis”.

“En jij Erik? Neem jij een lintje aan?”, haalde iemand mij uit mijn droom. “Een lintje? Tja, iemand moet je voordragen he…”, zei ik. Het bleef opvallend stil in de kamer.

Zal wel weer niks worden met dat lintje.