Ik heb honger

“Ik heb honger…”, zegt mijn zoontje van vier jaar vaak. Hij bedoelt dan niet dat het tijd is voor pakweg boontjes, aardappelen of een gezond fruit, maar zinspeelt meer op snoep, chips, koekjes of andere dingen waarin meer zout of suiker zit dan goed is voor een mens. “Ik heb honger in wat lekkers!”, verduidelijkt hij meestal als je toch even de mogelijkheid van een appel aandraagt. Of: “Ik heb honger in snoep!”.

Op verjaardagen of andere bijeenkomsten buiten de deur gebruikt hij dezelfde drie woorden. Die richt hij niet aan de gastvrouw of gastheer, maar aan papa of mama. Bij voorkeur wat te hard uitgesproken, zodat de gastvrouw of gastheer de boodschap toch opvangen. “Ah tuurlijk…kom maar mee naar de snoeptrommel”, zeggen ze dan negen van de tien keer. Precies wat mijn zoontje voor ogen had. Met schaamtegevoelens van papa of mama houdt hij blijkbaar geen rekening. “De mensen zullen wel denken: wat een verwend kind”, zeggen die na afloop in de auto.

Om deze gênante vertoning voor te zijn, maken we tegenwoordig voor een visitebezoek duidelijke afspraken met mijn zoontje. “Je gaat niet zeggen dat je zin hebt in wat lekkers hoor!”, zeggen we dan streng. Op de meeste verjaardagen heeft zo’n smeekbede op de keper beschouwd weinig zin. De hoeveelheid gebak, chips, ijsjes, zoutjes en andere lekkernijen is enorm. “Ik heb buikpijn….”, klinkt het dan op de terugweg. Opvoedkundig misschien nog niet zo slecht. Wie niet naar papa en mama luistert, krijgt te maken met het eigen lichaam.

Laatst kwam het niet zo ver. Het aanbod aan lekkere hapjes voldeed niet aan de verwachtingen van mijn enigszins kieskeurige zoon. Op tafel stond zo’n schaal met kruidenkaas, wortels, asperges en gevulde eieren. Niet echt besteed aan mijn zoetekauwtje. “Ik vind he-le-maal niets lekker!”, klonk het teleurgesteld, opnieuw op een toon die voor de gastheer prima hoorbaar was. Op mijn mobiele telefoon surfde ik snel naar www.cjgzwartewaterland.nl. Meer informatie over ‘schaamte voor eigen kind’ vond ik helaas niet.