Nutricia (column Gerrit van Houwelingen)

Zomervakantie. Hij fietst met zijn echtgenote over de LF 9, de NAP-route, in zuidwestelijke richting. Net voor Antwerpen nemen ze de jeugdherbergroute dwars door Vlaanderen en passeren de abdijen van Tongerlo en Averbode, pleisterplaatsen van rust. ’s Avonds slenteren ze door het begijnhof van Diest, werelderfgoed met recht, en slapen bij een schooljuffrouw, die in haar monumentale pandje gasten verwelkomt. Dit is het land van ‘De Witte’, een heerlijk Vlaams boek. Op de brink in Zichem staan ze voor het standbeeldje van de schrijver Ernest Claes. Na een laatste nacht bij Vrienden op de Fiets in Maastricht treinen ze terug naar huis.

Aan het eind van de zomervakantie boekt hij nog een week in de oostelijke Harz en constateert dat de ossi’s uit het economische dal opkrabbelen. De bungalows op het park, vroeger wellicht alleen voor partijbonzen toegankelijk, zijn na de Wende gerenoveerd. Er ligt een meertje in de heuvels langs het Wippertal waar hij ’s avonds de tijd doodt met vissen. Geef hem maar de binnenhaven van Genemuiden als het straks kouder wordt en de voorns naar binnen trekken. Het park ligt dichtbij Mansfeld, waar Luther opgroeide. In het plaatselijk museum leest hij over de afschuw die de reformator voelde voor het schoolse systeem van zijn dagen.

Hij neemt ‘Gloriedagen’ van wijlen Martin Bril mee in zijn bagage, een boek met columns, en leest aren uit andermans werk. Bril struint graag over de grachtengordel voor titels als siliconen, boezem en borstvoeding. Zo weet hij er ook nog eentje, die niet in dit rijtje zou misstaan. Steekt een juf haar hoofd om de deur en vraagt poeslief: ‘Gerrit, wil jij even naar m’n klas kijken? Ik moet nodig kolven’. Cum lacte nutricis sugere, zeiden de oude Romeinen, oftewel ‘met de melk der voedster inzuigen’. Daar komt vast het merk ‘Nutricia’ vandaan.

Na de vakantie brengen nieuwe stagiaires leven in de brouwerij. Ze zijn er in diverse soorten: met vooropleiding havo tot mbo. Er is ook een moeder bij die de Pabo volgt. Een parttime baantje in het onderwijs levert een leuke cent voor de huishoudpot op. Op zeker moment ligt er een rekenopgave uit de citotoets op de koffietafel. Er hangt een jurkje in de etalage voor 60 euro. Je mag het meenemen met 25% korting. ‘Hoeveel gaat er af?’, vraagt hij aan een van de dames. Ze kijkt hem onzeker aan en vraagt aarzelend: ‘Vijfentwintig euro?’ Op dat moment redt de telefoon haar. ’t Wordt een steengoede juf, o vast en zeker!

Die avond laat gaat de telefoon. Hij is net onder zeil. Het Beethoven-deuntje komt van heel ver. ‘Alarmcentrale Teleguard’ schiet het door hem heen. Niks hoor….hij is weer een kleinzoon rijker. ’s Morgens voor schooltijd schiet hij er even aan. ‘Kom nou toch eens kijken, opa’, schalt het hem al tegemoet. De kleine jongen loodst hem mee naar boven. Zijn kleine broertje ligt aan moeders borst in een wolk van geluk: lacte nutricis, puur natuur.