Weg met de mobiele telefoon! (column Wim Rietman)

Ik begin geloof ik een oude man te worden. En dat terwijl ik er toch van alles aan doe om dat te vermijden. Zo sport ik bijna elke dag en probeer ik halsstarrig om van de laatste trends op de hoogte te blijven. Maar af en toe moet ik afhaken. Onlangs heb ik met u mijn afkeer van de elektrische fiets gedeeld. Nou, dat heb ik geweten. Er was behoorlijk veel sympathie voor mijn kleine tirade, maar toch ook wel het een en ander aan kritiek. Die werd aan mij geventileerd langs de lijn bij Sportclub door enkele heren met een leeftijd die door mij als een grensgeval voor het legitieme bezit van een dergelijk rijwiel wordt gezien. Het kwam er een beetje op neer dat een elektrische fiets bij het huidige tijdsbeeld hoort en dat ik dus eigenlijk niet met de tijd meega. Nou die mening zal na het lezen van dit epistel wel worden bevestigd.

Ik erger me behoorlijk aan de mobiele telefoon. En dan met name aan de sociale functie er van. Het valt me namelijk op dat – met name – de jeugd nauwelijks meer met elkaar praat. Ze communiceren wel, maar het gaat bijna uitsluitend via een toetsenbord. Deze week overnachtte ik in een hotel in het zuiden van Duitsland. Ik arriveerde vrij laat en moest me haasten om nog een hapje te kunnen eten. Aan een tafeltje naast me zaten twee jonge schilders. Ze hadden de werkplunje nog aan. Ze zaten zeker twintig minuten zwijgend tegenover elkaar en waren alleen maar druk met hun telefoon. Ik schatte de leeftijd van de beide knapen ongeveer een jaar of vijfentwintig. Op zo’n leeftijd heb je toch genoeg gespreksstof om een hele week te vullen? Zeker gezien het uiterlijk van de serveersters die ons van een hapje en een drankje kwamen voorzien. Maar de heren hadden meer aandacht voor hun mobieltje.

Ik ben nog van het ouderwetse ouwehoeren. Laatst belde mijn oude kameraad Bennie of ik zin had om vrijdagsavonds een biertje te gaan drinken. Voor dergelijke voorstellen heb ik in de regel geen steuntje in de rug nodig. We belandden aan een gezellig tafeltje in een plaatselijk café. En we hebben een kostelijke avond gehad. Het ene na het andere smakelijke verhaal rolde over de tafel. Sommige anekdotes had ik al minstens 25 keer gehoord. Maar als ze goed verteld worden kan ik er telkens nog weer hartelijk om lachen. Zoals het beroemde klompenverhaal van de gebroeders Verhoek. De beide riethandelaren waren kind aan huis bij de firma Van Rees. Altijd als ze op bezoek kwamen, trokken ze hun klompen uit en parkeerden die buiten voor de deur. En wel zo dat ze er zo in konden stappen en weglopen. Op een dag spijkerde één van de medewerkers van Van Rees de klompen vast aan de vloer. Het gevolg laat zich raden. De eerste van de heren Verhoek trok de deur open, schoot in zijn klompen en lag drie tellen laten languit op zijn gezicht. Zijn broer lachte zich een ongeluk, sprong ook in zijn klompen en lag even later naast hem.

Dergelijke verhalen wisselden zich in een rap tempo af. Mobiele telefoons waren niet nodig ter verhoging van de sfeer. Even wilde nog iemand – laat ik hem Jerry noemen – een filmpje laten zien. Maar er was geen aandacht voor.

Sinds de mobiele telefoon zijn intrede gedaan heeft is er veel gezelligheid verloren gegaan. Ik herinner me goed dat de eerste modellen op de markt verschenen. Ook sommige plaatsgenoten waren er erg trots op dat ze ineens vanuit hun auto – met destijds kolossale apparaten – konden bellen. Pontificaal reden ze rond met de telefoon aan het oor. De helaas al overleden legendarische plaatsgenoot Freddy “de Boem” Bellinga was de eerste die de mobiele beller op de hak nam. Hij monteerde in zijn oude Dafje een bakelieten telefoon met draaischijf en reed quasi bellend met hoorn met snoer aan het oor door Genemuiden. Hilarisch.

Natuurlijk heb ik niets tegen een normaal gebruik van de mobiele telefoon. Ik heb er zelf ook veel gemak van. Maar ik ben er eigenlijk wel voor om het apparaat uit de horecagelegenheden te weren. Gewoon thuislaten of inleveren bij de barman. En dat is dan niet bedoeld als de zoveelste aanval op de uitbaters van de cafés. Integendeel. Ik zou ze graag de ouderwetse gezelligheid terugbezorgen.