Buurman uit Irak (column Erik Driessen)

Ooit had ik een Iraakse buurman. Zijn dakterras grensde aan dat van mij. Op een avond hoorde ik geklop op mijn slaapkamerraam. Toen ik de Luxaflex optrok, keek ik in het gezicht van de Irakees. In de duisternis zag hij er niet overdreven vriendelijk uit. Even dacht ik dat zijn herinneringen aan de oorlog met Iran opspeelden en hij in een psychotische bui zijn buurman kwam bedreigen. Zelfs erger leed schoot door mijn hoofd. Niks (on)menselijks is mij vreemd. Ik was ook maar een dorpeling in de grote stad. Mijn hart bonsde in ieder geval behoorlijk.

De slecht Nederlandse sprekende man wees op mijn gitaar, een instrument dat ik in die tijd, vergeefs overigens, onder de knie probeerde te krijgen. Zelfs de wijze lessen van Jerry Hoekman mochten uiteindelijk niet baten. “Zachter?”, vroeg de Irakees in zijn beste Nederlands. Blijkbaar kon de man mijn elektrische gitaartechnieken niet buitengewoon waarderen. “Kindje slaap…”, zei hij en hij maakte het internationaal bekende gebaar van een vader die zijn baby wiegt. Stervoetballers doen dat ook nog wel eens bij een cornervlag als ze een zoon of dochter en een doelpunt rijker zijn.

De man zag er ineens aandoenlijk uit. En ik begreep precies wat hij bedoelde. Elektrische gitaar spelen na 22.00 uur ’s avonds is niet echt bevorderlijk voor de nachtrust van een baby. Eigenlijk voor niemands nachtrust. Opzichtig zette ik mijn gitaar aan de kant en schudde mijn buurman de hand. Het zou niet weer gebeuren.

Om de een of andere reden moet ik de laatste weken vaak aan die buurman denken. Met die donkere ogen en die zware wenkbrauwen, die hem een norse uitstraling gaven. En dan kon hij nog geen Nederlands ook. Voer genoeg voor rare gedachten. De terrorist uit mijn hoofd die me in mijn slaapkamer kwam opzoeken voor een stevige lynchpartij, bleek een brave huisvader die zich inzette voor de belangen van zijn kind. Vermoedelijk op pad gestuurd door zijn vrouw om die lawaaierige buurman even tot stilte te manen.

Het kindje is ondertussen een jong volwassene. Dik kans dat ze ’s avonds net als ik naar Nieuwsuur kijkt en diep moet zuchten. Syrie, Turkije, Oekraine, Tsjaad, Afghanistan, Lesbos en weet ik veel wat voor brandhaarden nog meer. Dan valt een buurman die een beetje te hard speelt op een gitaar nog wel mee.