Gaellemuniger (column Erik Driessen)

“Binnie now een Gaellemuniger?”, vragen mensen regelmatig. Zoals ze dat ongetwijfeld aan veel mensen vragen. Nou woon ik sinds enkele jaren aan de overkant van de pont in Sint Jansklooster, maar desondanks voel ik me een Gaellemuniger. Ook toen ik vijf jaar lang in Alkmaar woonde. In de Kaasstad bleef ik het gevoel houden dat ik op vakantie was. Pas als ik de IJsselbrug bij Zwolle of de stadsbrug bij Kampen passeerde, kreeg ik weer het thuisgevoel.

Lang heb ik overigens gedacht dat mijn voorgeslacht uit Brabant kwam. Ik had ooit opgevangen dat mijn opa z’n turfschip aan de wal had gelegd om vervolgens zijn heil bij EDEL Tapijt te zoeken. Zijn vader zou van Brabant naar Genemuiden zijn gekomen. Geen idee hoe ik daarbij kwam, maar er klopt niets van. Dat leert mij zeer oppervlakkig stamboomonderzoek dat ik louter op het internet uitvoerde. Verbazingwekkend hoeveel informatie je dan al boven water tovert.

Achter de naam van mijn opa staat wel ‘schippersknecht’ en achter die van zijn vader ‘schipper’. Wellicht dat diens schip te weinig op bracht, waarna mijn opa koos voor de buuz’n en de kokos. En misschien is er wel nooit een eigen schip geweest. Ook die vader woonde al in Genemuiden, sterker nog: de stamboom gaat in ieder geval terug tot 1780. In die tijd moeten d’r al Driessens in de latere tapijtstad hebben rondgehuppeld. Ze trouwden met typisch Genemuider namen als Van Rees, Kolk, Hoekman en Siebert.

Ergens in 1740 verhuisde er ook een Driessen van Wanneperveen naar Genemuiden. Of dat de eerste Driessen is, heb ik nog niet kunnen achterhalen. Vanavond maar eens verder surfen. Apart en bizar hoeveel informatie je van het internet haalt. Binnen vijf minuten weet je of er familie meevoer op de VOC-schepen, wat voor afkomst ze hadden (turfboeren, boeren en schippers in mijn geval) en met wie ze getrouwd zijn.

Eén ding is zeker: van adellijke afkomst ben ik zeker niet. Maar na minimaal drie eeuwen mag ik me vanaf nu toch wel een echte Gaellemuniger noemen.