Cees en Ina Van Dijk wonen in een museum

Tekst Erik Driessen, foto's Joke Veldman

“Wat kun je in de rappigheid wat bij elkaar verzamelen he?”, lacht Cees van Dijk in de tuin van zijn woning aan de Irenestraat. Samen met zijn vrouw Ina is hij al sinds het huwelijk aan het verzamelen geslagen, waardoor ze nu in een soort museum wonen. “Pas had ik een stel Duitsers in de tuin…die wilden koffie bestellen. Ze dachten dat ze in een café waren…”, zegt Cees.

“Rotzooi genoeg he…”, glimlacht hij met een blik op zijn tuin. Die staat goed vol met soms de meest merkwaardige voorwerpen. “Het meeste krijgen wij. Pas kregen we van slager Roeland een oude weegschaal en een slijpmachine uit de voormalige zaak aan de Langestraat. Dat vinden we prachtige dingen. Wij willen vooral spullen die je ergens anders niet ziet”, vertelt Cees. “Geen producten waarvan er honderd tegelijk worden gemaakt. Wij zoeken altijd wat speciaals…”, vult Ina aan.

De hobby begon ooit met borden en oude vuilnisemmers, vertelt Cees. “Assetonnen….die worden niet meer gemaakt. Van dat soort dingen hou ik sowieso wel: spullen van fabrieken die niet meer bestaan. Ik verzamel bijvoorbeeld alles van de oude Sphinx uit Maastricht. Zulke producten houden hun waarde ook.”

Ze zoeken er naar op rommelmarkten en in kringlopen en heel af en toe op Marktplaats. Veel spullen krijgen ze echter aangereikt. “Er staat hier regelmatig wat op de stoep…”, glimlacht Ina. Ook worden ze soms gebeld om eens op zolders te kijken of in huizen die leeg worden gehaald. Alles meenemen doen ze nooit. “We kijken vooral of we iets mooi vinden. De waarde is niet zo belangrijk. Daarvan hebben we ook geen verstand. We zijn geen antiekkenners. Al zijn we wel benieuwd wat deze verzameling nou eigenlijk waard is.”

Stiekem denkt Cees er daarom wel eens over na om ‘de hele bende’ te verkopen om daarna weer met een schone lei te gaan verzamelen. Voor Ina is dat geen optie. “Nee, daar moet ik niet aan denken. Af en toe geven we wel eens wat weg of we ruimen wat op, maar alles weg is een stap te ver. Wat er later met de verzameling gebeurt, zien we dan wel weer. Onze zoon Corwin zegt wel eens: ‘dan zet ik een bord ‘gratis af te halen’ in de tuin. De kinderen zijn geen verzamelaars.” Corwin bevestigt dat even later als hij even de kamer binnenloopt. “Wat een bende he…als je dit naar de stort brengt, ben je meteen failliet aan de stortkosten.”

Toch staan er veel bijzondere dingen tussen de verzameling, die niet alleen de tuin, maar ook het complete huis tot aan de slaapkamers toe vult. Veel voorwerpen die een link hebben met Genemuiden of Kampen, een verzameling breikokers, klokken in alle soorten en maten (en ze lopen allemaal gelijk), weegschalen, haardschermen, zandlopers, bellen, baboeska’s en foto’s. “En ik heb ook nog alle Flippo-albums van de kinderen. We kunnen gewoon niks weggooien…”, zegt Cees.

‘Showroom’, staat op een bordje dat aan de kamerdeur hangt. ‘Museum’, zou een nog betere benaming zijn. “Mensen mogen altijd een kijkje komen nemen hoor. Achteraf denk ik dat we die Duitsers ook een kopje koffie hadden moeten aanbieden…waarom niet?”, zegt Ina. “Mensen die niet bekend zijn in Genemuiden kloppen hier ook nog wel eens om patat of frikandellen op te halen. Die moeten bij Bart en Driek zijn…”, zegt Cees.

Ze hebben weinig favoriete attributen tussen de verzameling staan. “Een oud melkersdiploma van mijn oma is mij dierbaar, ook omdat daarop mijn meisjesnaam staat. En verder een aantal spullen die uit de familie komen”, vertelt Ina. Ook Cees heeft geen voorkeur, al zijn er dingen die hem wel na aan het hart liggen. “Die lichtborden uit de horeca doe ik niet zo snel weg. En ik heb een oude ploeg opgeknapt die in de oude Kringloop van Bredewold kocht”, zegt hij in de tuin. Ook een oud verkeerslicht vraagt om aandacht. “Gekregen van stratenmakersbedrijf Van Dijk. Komt uit Meppel. De ene helft doet het en die zet ik ’s avonds aan, net zoals veel andere verlichting. Ik heb veel tijdschakelaars, zodat ik er weinig omkijken naar heb.”

Het lot van verzamelaars is dat een verzameling zelden compleet is. En als dat wel het geval is, is er altijd wel weer iets anders om te verzamelen. “We zijn wel zo ver dat we iets weg doen als er nieuwe dingen bijkomen. Maar dan gaat wel eerst het Action-spul weg”, zegt Ina, die wekelijks een kijkje neemt bij de Dorcas-winkel. “Soms wel twee keer ook…”, lacht ze. Veel geld uitgeven aan de verzameling doen ze overigens niet. Ook daarin schuilt immers de charme van het verzamelen.

“Of het onderhoud veel tijd in beslag neemt? Nou, ik kom de kamer niet in een dag rond nee”, klinkt het op het einde van het gesprek. Ze nemen afscheid in de tuin. Het oog valt op een bordje aan een schuurtje: ‘woning onbewoonbaar verklaard’. “Dat wilde ik eigenlijk aan het huis hangen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Misschien net een stap te ver…”