Johan Snel nadert Pamplona

Johan Snel is onderweg naar Santiago de Compostela. Genemuiden Actueel volgt hem bij zijn wandeling vanuit Frankrijk naar het Spaanse bedevaartsoord. Hij schreef zijn laatste bijdrage tot nu toe vanuit Roncesvalles.

Vanmorgen waker geworden waar ik gister was gaan slapen, Roncesvalles: in mijn hotel hadden ze een pracht van een ontbijt klaarstaan vanmorgen, na het te hebben genoten ging ik bepakt de trap af naar de uitgang van het klooster. Net er buiten hoorde ik een bekend geluid, het was het geluid van twee enorme pelgrimsstokken, en ja hoor, “hey Johannes” klonk het, Crocs was het, en na “hoe was je nacht” en “heb je ook blaren” kon ik antwoorden “prima” en “nee” Inderdaad de nacht was zonder gesnurk en blaren heb ik niet, en dat verbaasde me overigens wel. Na zoveel regen reken je wel op natte schoenen maar, uitstekende kwaliteit die pelgrimsluipers van mij.

Bij de eerste de beste supermarkt ging Crocs naar binnen om zijn voorraad weer op orde te brengen, Texas had namelijk een gat in zijn voorraad geslagen gisteren. Net toen we buiten kwamen kwam de Texaan voorbij met nog drie medepelgrims, op het moment dat hij ons zag schreeuwde hij “hey jou guys” Wij keken op.., maar ook zijn drie metgezellen keken en als je de andere kant op kijkt zie je voor je niets, één van hen verstapte zich lelijk op een putdeksel wat net even te hoog in de straat lag. Na een stukje te hebben opgelopen ging onze Deen een kerk binnen en ik liet Texas en zijn nieuwe vrienden achter. Na een brug die spekglad was van de nachtvorst en een prachtig landschap, had ik wel zin in een bakkie bruin, en zie daar.., in het volgende dorpje was er al een collega open en, hij had de beste koffie van Spanje (tot nu toe).
Buiten op het terras kwam ik in gesprek met 3 dames van rond de zestig, zij kwamen uit Ierland en liepen twee weken richting SdC, volgend jaar wouden de vriendinnen weer een deel doen, spontane en vriendelijk lady’s waren het en, dit keer niet op hoge hakken wat gebruikelijk is in dat soort landen achter de Noordzee.

Man.., wat ben ik blij met mijn ultra lichte wandelstokken, ik voel me soms net Alberto Tomba. Ja echt, je moet er even een handigheidje in krijgen maar, dan helpen ze je echt. Op de klimmen ga ik uiterst rechts op de kruipstrook en in de afdalingen ga ik dankzei mijn twee stokjes op de motorrem (oud-collega’s weten nu waar ik het over heb)

Halverwege de etappe kwam ik op een open veld, het zonnetje had het gras mooi gedroogd, dat betekende dat ik binnen een paar tel languit onder de Spaanse najaarszon lag, heerlijk! Het was het groepje Texas die er voor zorgden dat ik niet lang kon genieten van de rust, zij waren ook wel toe aan een verdiende pauze. Keith, want zo heet Texas kwam ik nu achter, stelde mij voor aan Julia uit Colombia en Ania met haar vriend, waarvan me zijn naam is ontschoten uit polen. Zij hadden elkaar ontmoet gisteren in de auberge in Roncesvalles en hadden besloten samen verder te lopen. Keith stelde mij voor als Johan de dutchman, de kerel die hem gisteren het leven had gered. Hij was enorm blij geweest dat ik en Crocs hem achterop kwamen, hij voelde zich zo alleen daar op die koude, nevelige en winderigere berg, en was nog blijer dat ik hem een stok had geleend tijdens de afdaling, anders was hij er niet zonder kleerscheuren afgekomen wist hij zeker.
Het was Julia die zich vanmorgen op het putdeksel had verstapt en, inderdaad haar enkel was flink gezwollen. Niemand had iets bij zich was ook maar een beetje kon helpen. Ik dacht aan het flesje wat ik ooit van Hermien Heutink van Dijk had gekregen en meegenomen had. Als je voeten moe aanvoelen is dat een prettig goedje en het verfrist, ik bood Julia het flesje aan en ze maakte er gretig gebruik van. Op dat moment schaterde Keith het uit van het lachen, acht vragende ogen keken hem aan en vroegen “what happens” Hij legde uit dat hij mij gisteren had vergeleken met “Joost from Amsterdam” om dit te begrijpen moet je wederom de film “the Way” hebben gezien. Joost werd gespeeld door een Nederlander en Joost had ook van allerlei spulletjes bij zich tijdens de camino, vooral de turbo-tabacco was zijn specialiteit. Op mijn vraag aan Julia of ze misschien ook iets voor de pijn wou, rolde de Amerikaan van het lachen bijna de afgrond in! Tja.., ik heb het bij me en, als je er een ander mee kan helpen doe je dat.
Samen liepen we verder en we moesten wederom een steile afdaling in om Zubiri te bereiken waar, we een bed gingen zoeken. Keith had vanmorgen zichzelf een mooie rechte tak uit de Spaanse natuur aangemeten, alleen de Colombiaanse was me een partij aan het hannesen met haar enkel dat ik maar besloot haar één van mijn stokken te lenen. Dat kon ze zo goed waarderen dat ze beneden op zoek ging naar een betaalbare kamer voor mij alleen en zonder gesnurk. Ik moet zeggen dat is haar goed gelukt, het ik klein maar meer hoeft het niet te zijn. Bij de senorita die de kamer verhuurd, mocht ik ook nog mijn wasje draaien, Spaanse gastvrijheid! Na een paar biertjes met ons vieren hebben we vanavond bij de plaatselijke collega het pelgrimsmenu genoten, natuurlijk met een glas rode wijn. Morgen naar Pamplona, hopelijk zijn de straten vrij van stieren.

Conclusie; Het is best gezellig op de camino!

Laterrr…