Familie Tuinman zingt al 23 jaar

Gezelligheid troef bij de Buurtmiddag in de Hazelaar in Hasselt. De muzikale familie Tuinman is te gast en neemt de ouderen weer eens mee terug in de tijd. Niet met spelletjes of verhaaltjes, maar liedjes. De Hazelaar valt binnen de doelgroep van de familie: “Ouderen vinden onze liedjes leuk, die kennen ze”, zegt Lummy Boerhof.

Inderdaad, ze behoort tot de koude kant van de familie, en dat laat ze de mensen weten ook. “Aan de rechterkant staat de warme kant, die zingen meestal de solo’s”, legt ze uit aan de ouderen. “Aan de linkerkant staan wij (Joke Tuinman-Visscher en Boerhof, EK),  de koude kant. Wij komen daaraan niet te pas.”

Het is een van de vele vermakelijkheden waarmee Boerhof gelach in de zaal opwekt. Als ‘ladyspeaker’ gaat het haar goed af, en dat is niet verwonderlijk. Onder de naam ‘Lummy’s vertellegies’  gaat ze het land door met solo-optredens in verzorgingshuizen of voor verenigingen. Daarin vertelt ze verhaaltjes, zingt ze liedjes en houdt ze quizjes met eigengemaakte prijsjes zoals boerenjongens op brandewijn. “Maar de familie Tuinman is de hoofdact”, lacht Boerhof, die daarbij terecht kwam door haar man, Bertus Tuinman, die een aantal jaar geleden overleed.

Hij begeleidde de zanggroep op zijn keyboard. Die begeleiding neemt de familie nu zelf mee, met een geluidsinstallatie. De repeteerlocatie is altijd hetzelfde gebleven: bij Boerhof in Ruinerwold. “We repeteren iedere woensdagavond. Maar in juli en augustus hebben we zomerstop”, zegt Grietje Hup, die tot de warme kant behoort.

Al 23 jaar treedt de familie zeer regelmatig op in verzorgingshuizen, bejaardentehuizen en bij de Zonnebloem of het Rode Kruis. Dat levert soms bijzondere anekdotes op, die ook de ouderen in Hasselt aan het lachen kunnen maken.

Als Boerhof vraagt wie de tango met haar wil dansen, is er niemand die dat aandurft. “In mijn onschuld vroeg ik het ook een keer in de Weezenlanden”, vertelt ze de zaal. “Daar zaten allemaal mensen in een rolstoel of scootmobiel of ze lagen op bed. Maar kwam toch een meneer naar voren, die zó klein was”, haar hand op borsthoogte houdend. “Ik hoefde niet bang te zijn: hij was dansleraar geweest.”

Veel wordt er donderdagmiddag niet gedanst. De familie is meer van het zingen, en de zaal duidelijk ook. “Zingen zit in ons bloed”, zegt Arendje Tuinman, die ook is ‘aangetrouwd’. “Met kerst ’94 zijn we begonnen, en niet weer gestopt. En we doen door zolang we kunnen, want we blijven het leuk vinden.”

Veel reclame hoefde de familie niet te maken. “Wij hebben nooit een cent uitgegeven aan advertenties. Je hebt veel mond-tot-mondreclame”, zegt Boerhof. Wel is er inmiddels een foldertje van de zanggroep. “Mensen vroegen daarom, dus die hebben we gemaakt.” Op 8 december geeft de familie een kerstoptreden in de Meente.

Foto’s onder de video’s