Hielspoor (column Gerrit van Houwelingen)

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ooit gehoord van hielspoor? ’t Schijnt de meest gevreesde blessure te zijn bij sporters die hun voeten gebruiken. Dus dammers en schakers kunnen gevoeglijk deze column verder overslaan.

Hielspoor is een ingewikkeld verhaal van pezen en spieren die door overbelasting kaboutertjes laten aanrukken die, zodra ze je lichaamsgewicht voelen, een boormachine in je hiel laten ratelen.

Hem overkwam het een maand geleden op het kerkenpad net voor IJlst, terwijl hij bezig was dwars door de Greidhoek de afstand tussen Stavoren en Akkrum te overbruggen, stampend met de voeten als kleuters die uit de zandbak komen en met een liedje de school weer mogen betreden. Eerst een zeurderige pijn die overgaat in scheuten om weldra te ontaarden in een bombardement.

‘Hé ouwe, we gaan niet met openbaar vervoer naar Zuid-Limburg. We pikken Hendrik Jan wel op in Nieuwegein op een carpool. Mocht je tussen Heerlen en Meerssen de pijp aan Maarten moeten geven, dan kun je met openbaar vervoer altijd nog bij de auto zien te komen’, aldus jongste zoon Gerwin. Tja…de heren zijn rond de veertig, dus ga er dan maar eens tegenin. Achteraf bleken er 24 blikjes Radler achter te zitten, beetje lastig te vervoeren in een rugzak.

Fré Sollie, hielspoor-kenner bij uitstek, had hem gewaarschuwd: Met drie weken is het gepiept, maar voor ’t zelfde geld ben je drie maanden onderweg. Op internet adviseerde men een Strassburg-sock, zodat je tenenkrommend de nacht doorbrengt. Maar zowaar, baatte het eerst niet, het schaadde evenmin. De peesplaatontsteking had er uiteindelijk niet van terug en ging op z’n retour, aan het einde van de derde week.

Wat ook niet verkeerd was…..het vele klimwerk in de Limburgse heuvels, een beweging waarbij de minste druk op je hak komt te liggen. De Vaalserberg op? Heerlijk! Hoe steiler, hoe fijner. Dat iedereen bij de afdaling naar het Geuldal zag dat de ouwe niet voor mekaar was, nam hij maar op de koop toe. Had hij weer een praatje en een meewarige blik.

Dag drie is bij de vierdaagse van Nijmegen een sluipmoordenaar, zo ook hier. In Sint Geertruid waar de auto stond besluiten beide zoons het Savelsbos nog te ronden, zodat ze de laatste wandeldag een makkie zouden hebben. De ouwe verrekte weer van de pijn, zocht de auto op en doodde de tijd in Gronsveld achter een biertje.

Hielspoor of niet, deze vierdaagse houden ze erin, beetje spijtig wel dat hij van de 73 km er 6 gemist heeft, dat wel natuurlijk.

Gerrit van Houwelingen