Jeugdherbergen (column Gerrit van Houwelingen)

We liggen ergens in de berm onder Lexmond onze boterhammen op te peuzelen, het lunchpakket uit de jeugdherberg van Kortenhoef. Een fotograaf vraagt of we op de foto willen. Voor 1 gulden de man stuurt hij ze op. Enkele weken later valt de envelop met de foto’s op de deurmat, altijd zorgvuldig bewaard als hét markeringspunt uit onze jeugd.

We schrijven anno 1964 en zitten in de 3e klas van de mulo. We tellen vijftien lentes. Dat voorjaar wordt bekend dat de meerdaagse schoolreis naar Echternach niet doorgaat. Teleurgesteld smeden we alternatieve plannen. Uiteindelijk krijgen wij vieren het gedaan van onze ouders om een fietstocht door Nederland te maken met overnachtingen in jeugdherbergen. De meiden uit onze klas kunnen uiteraard toestemming wel schudden.

Op een zaterdag vertrekken we op onze stalen rossen naar jeugdherberg Alteveer bij Arnhem, een vergaarbak van allerlei nationaliteiten. ’t Is de tijd van de Beatles of de Stones en over smaak valt niet te twisten. Die zondag wordt de kerkdienst verzuimd en maken we een tochtje over de Posbank, met gevolg enkele lekke banden, want God straft onmiddellijk, zei mijn toen nog oud-gereformeerde geweten.

Het wordt een week om nooit te vergeten, het zinderende gevoel van vrijheid onderweg. En geen vader of moeder die je in de jeugdherbergen van Arnhem, Gorssel, Nijverdal, Oldebroek, Putten en Kortenhoef op de vingers kijkt. Het wordt de opmaat voor fietsvakanties door Eifel en Ardennen in de jaren erna. Het blijft de vraag of ondergetekende als schoolmeester ooit volwassen is geworden, maar mocht het wel zo zijn, dan liggen deze vakanties eraan ten grondslag.

En een voorliefde voor jeugdherbergen heb ik altijd gehouden. Tijdens een fietsrondje Vlaanderen sliepen mijn vrouw en ik, al een eind in de vijftig, vaak in deze gezellige onderkomens, op een tweepersoonskamer, dat wel natuurlijk.

Gerrit van Houwelingen