Zelfkritiek (column Wim Rietman)

Ik maakte me uit de voeten om een paar drankjes aan de bar te halen toen ik nog net de ene kennis tegen de andere hoorde zeggen: “’t Is een mooie kerel, hé?”  “Klopt”, zei de andere “Maar je moet wel over hem kunnen”. Wat mij betreft sloeg de laatste spreker de spijker volledig op de kop. Ik kan namelijk helemaal niet over mezelf. De ene treft het nou één keer een stuk beter met zichzelf dan de andere.

Wat me bijvoorbeeld aan mezelf stoort is dat ik altijd dingen beter denk te weten. En naderhand valt dat af en toe behoorlijk tegen.

Ook word ik vaak moe van mezelf omdat ik altijd maar overal de beste in wil zijn. Of mezelf altijd maar weer wil verbeteren. Tien kilometer binnen de 50 minuten gerend? De volgende keer toch nog maar wat sneller proberen. Omzetten een paar procenten gestegen? We leggen het latje voor volgend jaar nog maar wat hoger. Geloof me, het is allemaal behoorlijk vermoeiend.

Maar dat is natuurlijk nog niks vergeleken met de mensen die met me samenwerken of -leven.

Zogenaamde perfectionisten zijn een last voor zichzelf, maar ook een behoorlijke ballast voor de mensen om hen heen.

Mijn vrouw is al helemaal niet te benijden. Thuis deelt zij de lakens uit en dat is maar goed ook. Zij is gelukkig zo verstandig om mijn nutteloze adviezen achteloos in de wind te slaan. Zo’n houding maakt een leven met mij draaglijker. Al blijven er genoeg momenten over waarop zij ook de vertwijfeling nabij is. Ga ik bijvoorbeeld eens met wat vrienden op stap dan is het altijd maar de vraag hoe laat – en in welke staat – ik thuis kom.

Ook m’n collega’s hebben een lastige post aan mij. Het is allemaal niet zo snel goed. Leveringen, ontwikkelingen en noem het allemaal maar op. Het kan me niet snel genoeg gaan. En is wat afgerond dan draaien de gedachten alweer op volle toeren voor wat nieuws. Dat ze me enigszins dulden is denk ik te wijten aan het feit dat ik zelf ook niet de kantjes er van afloop.

Om vriend van mij te zijn, lijkt me ook heel vermoeiend. Hun voordeel is dat ze me allang niet meer serieus nemen. Zo’n houding is de erfenis van een leven lang betweterigheid en onzinnigheid van mijn kant. Nadeel voor mij is dat wanneer ik toch een keer een opmerking plaats die werkelijk hout snijdt, de reacties zo lauw zijn als het glas bier in de volle zon.

Je moet maar over jezelf kunnen en ik heb daar dus behoorlijk moeite mee.

En misschien is dat wel één van mijn zeldzame, positieve eigenschappen.

Zelfkritiek is mij niet vreemd en zelfanalyse en zelfspot ook niet. Ik kan mensen slechts adviseren zo weinig mogelijk van mij aan te nemen, maar een zelfkritische houding kan ik slechts aanraden.

Ik volg de (regionale) media op de voet en las onlangs over een plaatsgenoot die zich zorgen maakte over hoe het verder moest wanneer “hij ooit omviel”. Geloof me, de wereld draait gewoon verder.

Ik nam kennis van de persoon die “de verbinder” wordt genoemd van een prachtig lokaal bedrijf. Nou, ik denk dat de verbandtrommels niet aan te slepen zijn geweest om alle wonden te “verbinden” in de afgelopen weken.

Ik kan slechts het volgende aanraden: nuanceer je eigen rol een beetje en neem jezelf vooral niet zo serieus. Dat doet een ander meestal ook niet.