Al 20 jaar de nieuwssite voor Genemuiden!
29 maart 2024 t’ Olde Staduus
Agenda
Van Dijk Heftrucks (tijdelijk)

Kees en Willem (column Erik Driessen)

Geplaatst op: 4 juli 2018

Dat rinkelende geluidje kende iedere Genemuidenaar in de jaren zeventig en tachtig. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze dan. Huizen stroomden leeg dankzij dat gerinkel dat zware verlangens opriep. Smachtend liep iedereen naar buiten. Kees van Gijp kwam d’r an met zijn ijscokar. Een merkwaardig hoogtepunt in de nieuwbouwwijk waar ik opgroeide. Daar beleefde ik een jeugd waar ik met veel plezier op terug kijk, maar buitengewoon opwindend was het natuurlijk allemaal niet. De komst van een ijscokar bracht het nodige leven in de brouwerij. Ik zie de grijzende ijscoman nog zo ijs afvegen met een of ander ijsgereedschap en een hoorntje vullen.

Enkele foto’s die Pieter Polman vandaag in zijn app ontving en doorstuurde, brachten mij terug in die jeugd in de Reiger. Een ander exemplaar is ook al met het nodige gerinkel omgeven. De bel van Willem Pie euhm Visscher. Ook al zo’n geluid dat de alledaagse sleur even doorbrak: de legendarische blauw-witte SRV-wagen van Willem kwam er aan. “Eiwe nog wat neudig?”, klonk het dan overal. De grote boodschappen deed je doorgans niet bij Willem, maar voor een pak melk, wat eieren of desnoods een fles Cola tegen de houdbaarheidsdatum aan kon je prima bij hem terecht.

Na het doorlopen van de SRV-wagen, waar de kratten melk meestal hinderlijk in de weg stonden, kwam er nog zo’n legendarisch geluid dat al die jaren in mijn hoofd is gebleven: de kassa van Willem. Die was al zo oud dat je zo ongeveer met een hamer op de toetsen moest rammen. Willem deed dat met priemende vingers. “Twie vuuftig”, zei hij dan. Dat er ooit pinautomaten zouden komen, kon niemand zich vermoedelijk nog voorstellen. Willem klingelde vervolgens aan zijn bel, drukte het gaspedaal in en reed weer wat straten verder.

Tegenwoordig komen de bestellingen ook weer aan de deur. De aankopen via internet worden afgeleverd door vrolijke of licht chagrijnige chauffeurs van bestelbussen. Die vragen dan of je even een krabbel wilt zetten op zo’n hopeloos apparaatje waarop nauwelijks te schrijven valt. Het maakt de chauffeurs eigenlijk niet zoveel uit. Die hebben nog een stuk of zestig pakketten achterin liggen die moeten worden afgeleverd. Ze hoeven er niet eens een bel voor te rinkelen.

De foto’s zijn van Albert Bouwknegt/Gaellemuun

Gepubliceerd door Erik Driessen
Van Dijk Containers 500