Verkeerde diagnose (column Wim Rietman)

Sommige dingen zijn eigenlijk te privé om in een column te vermelden. Aan de andere kant is Genemuiden Actueel wel een podium waar je met één verhaaltje behoorlijk veel mensen bereikt. En dat voorkomt dan weer dat een gebeurtenis zijn eigen leven gaat leiden.

2 Augustus 2018 zal voor ons gezin altijd de dag blijven die ons leven helemaal op de kop zette.  Op die dag werd ons meegedeeld dat er bij onze 16-jarige zoon botkanker was vastgesteld. Al sinds een half jaar sukkelde hij met zijn been. Hij pendelde al een hele tijd tussen doctoren en fysio’s, waarna uiteindelijk volkomen onverwacht deze verschrikkelijke diagnose werd bekendgemaakt.

Vaak hoor je dat bij een dergelijke mededeling “iemands wereld totaal instort” of dat “de grond onder je voeten wordt weggeslagen”. Nou ik kan u vertellen dat deze uitspraken allemaal waar zijn.

Een tijd van ongelooflijk verdriet brak aan. Leven tussen hoop en vrees.

In het ziekenhuis van Zwolle werden we doorverwezen naar het UMC in Groningen, maar gezien onze zoons leeftijd ging de verdere behandeling plaatsvinden in het Maxima-kinderziekenhuis in Utrecht. En nu ging het ook ineens heel snel. Na een dag vol onderzoeken werden we op vrijdag 17 augustus verwacht voor een biopsie, beenmergpuncties en het aanbrengen van de ingang voor de chemokuren.

Onder narcose vonden deze ingrepen plaats. Aan het eind van de dag konden we onze zoon bij de uitslaapkamer ophalen. Een verpleegster deelde ineens mee dat de ingang voor de chemokuren niet was aangebracht. De behandeld arts zou ons hier verder over inlichten.

Weer ging er van alles door ons heen. Wat was er nu weer aan de hand?

Uiteindelijk verscheen deze arts en vertelde als een donderslag bij heldere hemel dat er geen kankercellen bij onze zoon waren aangetroffen. De doctoren en professoren stonden ook voor een raadsel, want alle scans, foto’s en symptomen (opgezette klieren) wezen op botkanker. Nu hier geen sprake van was, kon er eigenlijk alleen nog sprake zijn van een ernstige infectie. De afgenomen biopsie zou hier definitief duidelijkheid over gaan geven.

Weer stond onze wereld stil. En weer brak er een tijd aan vol ongeloof.

Maar uiteindelijk kwam op donderdag 23 augustus het verlossende telefoontje. Geen botkanker, maar een infectie in het bot. Ook die moet uiteraard behandeld worden, maar een ingreep van een totaal andere orde.

Hoewel ik door de regel vrij gemakkelijk iets op papier zet, valt het gevoel dat op dat moment door me heen ging met geen pen te beschrijven.

Het is een mix van dankbaarheid, ongeloof en blijdschap. Maar de afgelopen drie weken zijn ook een periode geweest die er wel in hebben gehakt. Tot voor kort wist ik niet dat je huilend in slaap kan vallen en met tranen in de ogen weer wakker kan worden. Dichterbij dan je kind kan verdriet eigenlijk niet komen. En harder kan het je misschien ook wel niet raken.

Natuurlijk zijn we blij, maar we zijn ook keihard geconfronteerd met al het verdriet dat een hoop mensen dagelijks met zich meedragen. Een paar dagen doorbrengen in een kinderziekenhuis laat je de kwetsbaarheid van het leven ongenadig hard zien. Die beelden zullen wel nooit meer van het netvlies verdwijnen. Het voelt zelfs een beetje oneerlijk aan dat wij er zo goed van zijn afgekomen. Een vreemd gevoel is dat.

Inmiddels zijn we afgelopen vrijdag weer in het ziekenhuis van Groningen geweest. Een behandelplan is opgesteld. Binnen 6 weken zal Jesper worden opgeroepen voor een operatie van zo’n anderhalf uur waarbij het bot wordt schoongemaakt. Hij zal daar waarschijnlijk ongeveer 2 weken moeten blijven voor een antibiotica-kuur. Daarna zal hij naar verwachting nog een tijdje tabletten moeten slikken, maar de artsen verwachten 100% herstel.