Edel (column Wim Rietman)

In de afgelopen week werd bekend dat Edel wordt overgenomen door de Condor-groep. Voor insiders uit de tapijtbranche komt dit bericht niet echt als een verrassing. De geruchten waren al maandenlang hardnekkig.

In 2015 werd de Edel-group nog ingelijfd door de investeringsmaatschappij O2 Capital Partners, maar van een echt gelukkig huwelijk is eigenlijk nooit sprake geweest.

Persoonlijk heb ik het niet zo op investeringsmaatschappijen.  Zoals de naam al zegt beleggen ze als het ware in de aankoop van bedrijven. Snel financieel gewin is dan vaak een hogere prioriteit dan een lange termijnvisie. Al kan theoretisch gezien ook van beide doelstellingen sprake zijn.

Juist dit jaar vierde Edel haar 100-jarig bestaan. Het bedrijf heeft in de afgelopen eeuw een stevige stempel op de Genemuider samenleving gedrukt.

De oorspronkelijke eigenaren – de familie De Lange – waren door de jaren heen een belangrijke werkgever voor de lokale gemeenschap. Het woord sociaal werd daar echt nog met een hoofdletter geschreven.  Mensen die – om wat voor reden dan ook – op de arbeidsmark buiten de boot dreigden te vallen konden bijna altijd wel bij Edel terecht. En het plaatselijke verenigingsleven klopte er nooit tevergeefs aan.

Edel is nog steeds een bekende naam in de tapijtwereld, maar de volumes die de fabriek zelf vandaag de dag verkoopt – minder dan 3 miljoen vierkante meter per jaar– zijn van een bescheiden niveau. In de loop der jaren is de factor loonwerk (het backen en tuften van tapijt plus de productie van garens voor derden) steeds belangrijker geworden. Een gedeelte van dit werk blijft overigens buiten de transactie en gaat verder onder de naam United Works.

Edel was ook een innovatief bedrijf. Met de aanschaf van de pyrolyse-oven in 1985 was het bedrijf de tijd ver vooruit. Door de verbranding van afval uit de fabriek kon de gasrekening een eind teruggeschroefd worden. Het is nooit een succes geworden, maar vandaag de dag zouden dergelijke initiatieven op zeker een goede kans van slagen hebben.

Ook was Edel één van de eerste fabrieken die zich toe ging leggen op de productie van kunstgras. Deze tak – Edel Grass – werd een van de belangrijkste spelers in het leveren van diverse sportvelden. In 2008 werd Edel Grass overigens al verkocht aan Oranjewoud en Ten Cate.

Zelf deed Edel in het verleden ook een aantal overnames. De bekendste waren die van de tapijtfabrieken Van Lente en Telenzo.

En nu gaat Edel dus verder onder de vleugels van de Condor-groep. Uit eigen ervaring weet ik dat een dergelijke overname voor de betrokkenen niet slecht hoeft te zijn.  De realiteit is dat bedrijven met een beperkte schaalgrootte het moeilijk krijgen in een gecompliceerde en krimpende markt als de tapijtindustrie. Concentratie en synergiën kunnen er toe leiden dat er voor de personeelsleden van Edel er volop nieuwe mogelijkheden ontstaan.

En de naam Edel zal in het achterhoofd – onder welke eigenaar dan ook – altijd de link met de familie De Lange houden. En dat is meer dan verdiend.

Want een heleboel mensen hebben na een eeuw Edel een hoop aan het bedrijf te danken.