Zaterdagmiddag in De Tagrijn (column Wim Rietman)

“De mooiste dingen kosten het minste”, zei de man op leeftijd tegen me en keek daarbij met een schuin oog naar de rode Mediamarkt-tas die ik achteloos naast mijn barkruk had gezet. Ik had me net aan de toog van café “de Tagrijn” in Zwolle genesteld om van een lekkere kop koffie te gaan genieten.

De man nipte met zichtbaar genoegen van z’n jonge borrel en zat overduidelijk om een praatje verlegen. Ik besloot de oude baas zijn verzetje te gunnen en zette de plastic tas op de bar. Vervolgens pakte ik het splinternieuwe draadloze geluidsysteem eruit. “Het kost wat, maar dan heb je ook wat”, liet ik hem vervolgens met een brede glimlach weten.

De grijsaard schudde meewarig zijn hoofd en sloeg driftig het restant van zijn jenevertje naar binnen. “Je hebt nog niet veel van het leven begrepen”, zei hij tenslotte. “Ik ben vanmorgen voor dag en dauw opgestaan. Vervolgens heb ik de fiets gepakt en ben van Spoolde, via de Wilsumerdijk naar Kampen gefietst. Daarna ben ik via de Zalkerdijk weer naar huis gereden. Ik heb de zon zien opgaan en heb de wereld wakker zien worden. Het gehuil van de wind door het riet en het gezang van de vogels was het enige geluid om me heen, maar het was als een symfonie voor mijn oren”.

Nu keek de man haast met een verwijtende blik naar het Sonos-systeem dat nog steeds pontificaal op de bar stond. Het schaamrood stond bijna op mijn kaken en ik probeerde onhandig de doos weer in de tas te krijgen. Maar de preek was nog niet ten einde. “Ik ben dik drie uur onderweg geweest en heb geen euro uitgegeven. En toch was het een onbetaalbare belevenis”.

Er schoot me even niets anders te binnen dan contact met de jonge barkeeper te zoeken. “Nog een koffie en een jonge borrel graag”, gaf ik mijn order haastig door. Het neutje schoof ik door naar mijn buurman, die het dankbaar aanvaardde. Hij leek nu ook wat te ontdooien. Toch was hij nog niet van zijn oorspronkelijke onderwerp af te brengen. “Geld regeert de wereld en het materialisme viert hoogtij”, zo vervolgde hij zijn betoog. “De meeste mensen hebben maar weinig benul van de dingen die écht belangrijk zijn in het leven”.

Voor een zaterdagmorgen had ik nu wel genoeg wijze levenslessen gehad en ik vroeg om de rekening. Net toen ik het wisselgeld in mijn zak stopte, sloeg de deur van het café met een harde klap open. Een knaapje van een jaar of twee stoof de bruine kroeg in en vloog de barman in de al wachtende armen. Overduidelijk de vader.  De oude baas en ik keken het tafereel met vertedering aan.

“U hebt gelijk”, voegde ik de man uiteindelijk toe. “De mooiste dingen in het leven kosten inderdaad het minste”.  Een knipoog was uiteindelijk mijn deel. “Je hebt er toch wat van begrepen”, hoorde ik hem nog net zeggen toen ik de cafédeur dicht deed.