Maandagochtend (column Wim Rietman)

Het was een afspraak met een potentiële klant die ik eigenlijk tegen beter weten in gemaakt had. Zo’n geval van: “Ik ga er wel heen, maar het gaat waarschijnlijk nooit wat worden”. Maar goed, ik pretendeer een doorzetter te zijn en dus nam ik het voor lief dat het enige gaatje in de agenda van de winkelier op maandagmorgen 9 uur was. Aangezien het adres toch zeker 2 uur rijden was, reed ik kort na zessen al door het donkere Mastenbroek. Het vroege vertrek loonde zich vrijwel onmiddellijk, want het fileleed voltrok zich deze morgen al vanaf Vaassen. Ik wilde koste wat kost niet te laat op mijn afspraak verschijnen en trapte, toen het verkeer eenmaal weer op gang gekomen was, het gaspedaal even lekker diep weg. Dat had ik beter niet kunnen doen, want vlak voor Arnhem dook ineens een politieauto achter me op. De agenten sommeerden mij te volgen en even later was ik de werkweek met 150€ in de min begonnen.

Vijf minuten voor negen parkeerde ik vlak voor de winkel. Het was inmiddels begonnen te regenen. Ik griste snel de tapijtstalen van de bestsellers uit de kofferbak en meldde me, inmiddels drijfnat, aan bij de receptioniste. “Heeft u een afspraak?”, snauwde de overduidelijk aan een ochtendhumeur lijdende dame. “Welzeker”, antwoordde ik op mijn vriendelijkst. “Om 9 uur”, voegde ik er op mijn horloge kijkend aan toe. “Meneer Jansen is er nog niet, maar ik verwacht hem binnen een half uur”, liet het secreet me weten. “Neemt u maar even plaats.”, kreeg ze nog net over haar lippen.

Na bijna 50 minuten wachten zoefde de dikke BMW van de eigenaar het terrein op. Met de woorden “Hadden wij een afspraak?”, begroette de man mij. “Welzeker”, antwoordde ik opnieuw. De toevoeging “om 9 uur” liet ik dit keer achterwege. Ik werd het kleine spreekkamertje ingeloodst en even later had ik de stalen op de tafel uitgestald. De kop koffie waar ik onderhand een moord voor zou doen, werd me niet aangeboden.

“Ben je aangekomen”?, vroeg de man. “Je ziet er wat dikker uit”, zo zette hij zijn compliment kracht bij. Niet alleen bij vrouwen is het gewicht een teer onderwerp. Met veel pijn en moeite was ik net 5 kilo afgevallen, en dan dit. Ik vroeg me af of de man zijn eigen vadsige gezicht die morgen in de spiegel begroet had, maar ik besloot het netjes te houden. “Ach ja, het goede leven, hé”, zo liet ik het erbij.

Ik ging tot actie over en spreidde het staal van de best verkopende kwaliteit voor de neus van de man uit. “Leverbaar in 24 kleuren, 2 breedtes en altijd direct leverbaar. Loopt als een tierelier en u kan er een mooie marge op realiseren”, startte ik mijn verkooppraatje.

“Ik vind het anders maar niks”, mompelde de man. “Zulke rommel kan ik niet verkopen”. Ik nam de pijnlijke opmerking voor kennisgeving aan en legde de chagrijnige inkoper de ene na de andere kwaliteit voor. Maar niks deugde. De kwaliteit beviel hem niet. De kleuren waren belabberd en over de prijzen hadden we het nog niet eens gehad.

De barometer van mijn humeur was inmiddels tot onder het vriespunt gedaald, maar ik weigerde om op te geven.

Uiteindelijk pakte de man toch één van de stalen in zijn hand en vroeg om een prijs. “Nu of nooit”, dacht ik en gaf een prijs af die ik normaal gesproken alleen bij de allergrootste klanten hanteer. “Jullie worden ook maar steeds duurder, of niet?”, was de reactie van de inkoper. De laatste prijsverhoging had ongeveer voor de invoering van de Euro plaatsgevonden, dus de opmerking getuigde van weinig realiteitszin.

“U heeft gelijk”, zei ik. “We zijn veel te duur. Onze kwaliteiten zijn ruk en de kleuren ronduit zwak. U zou wel een klap van de molen moeten hebben gehad, mocht u bij ons willen kopen. Ik denk dat we wel ongeveer klaar zijn.”

Ik voegde daad bij woord en raapte mijn stalenboeken bij elkaar.

De winkelier merkte schijnbaar dat hij inmiddels toch een behoorlijk aantal grenzen overschreden had en vroeg snel: “Zou u misschien toch een offerte van een aantal kwaliteiten kunnen sturen?”

“Laten we dat maar achterwege laten”, antwoordde ik kort. “Ik denk niet dat onze rollen zich in uw winkel op hun gemak zullen voelen. Nog een goedemorgen”.

De verbaasde, bijna onhutsende blik van de inkoper zal ik niet snel vergeten.

Fluitend stapte ik in de auto.