Al 20 jaar de nieuwssite voor Genemuiden!
29 maart 2024 t’ Olde Staduus
Agenda
Van Dijk Heftrucks (tijdelijk)

Oude liefde (column Herman Mateboer)

Geplaatst op: 11 januari 2015

In mijn familie bekijkt men mij een beetje met een scheef oog omdat ik voetbalfan ben, fan van Sportclub Genemuiden. Aan enige vorm van sport hebben de meeste Mateboers een broertje dood. Ontplooien in een sport was er nooit bij, dankzij ingeperkte vrijheden opgelegd door een bepaalde geloofsovertuiging. Maar als Sportclub thuis speelde kocht ik wel een kaartje en genoot er altijd van.

FikHet was rond 1980 dat ik getuige was van het feit dat Sportclub Genemuiden kampioen werd in de derde klasse. Het was een feest zonder weerga. De weg omhoog was ingeslagen.

Jaren ben ik afwezig geweest maar altijd volgde ik op een afstandje de verrichtingen van het eerste. Standen kijken in een maandag Telegraaf die in de cockpit ligt als we het toestel overnamen in Zuid Afrika of Hong Kong. Online speuren naar de wedstrijd agenda. Tot mijn zoons groter werden en zich ontpopten tot ware voetbal verslaafden. Toen werd ik ook weer meegetrokken, zonder tegenspartelen overigens. Als thuis de agenda het toeliet nam ik ze mee naar een wedstrijd in Genemuiden. Vorig jaar het eerste kampioen zien worden, dan geniet ik er van dat m’n jongens net zo enthousiast zijn als hun pa. Onlangs speelde het eerste uit tegen IJsselmeervogels. Mooi ritje vanuit Lelystad. Wij er heen, met niet al te hoge verwachtingen, maar we waren getuige van een spannende pot die met winst werd afgesloten. Ik kan daar van genieten, zo’n anderhalf uur langs de lijn.

Soms sta ik te schudden van het lachen van de droge observaties en de ad rem commentaren van de bezoekende Gaellemuneger fans. Mijn zoons vragen dan steevast om een vertaling. Broodje kroket in de rust, patatje, pilsje. Na die wedstrijd kreeg ik het gevoel dat er een trainer zat die wel op dezelfde frequentie zat met zijn team, en er wat van kon maken. Hoe krijg je zo’n gevoel? Joost mag het weten, zo zijn gevoelens.

Nu zie ik van een afstand de deconfiture van een bestuur. Ik hoor van een bestuurder die niet door een deur kan met de trainer. Die goed werk doet en wel goed ligt bij velen, maar toch zijn congé krijgt. De voorzitter stapt op, de rest van het bestuur zegt het vertrouwen op in de technische man. Dat geeft te denken. Ergens wordt niet werkelijk open gepraat over waar het euvel zit. Als je dat namelijk weet en je kan dat aangeven dan kan je dat meenemen in de aanpak van het probleem. Als je dat niet doet dan is falen onvermijdelijk. Daar is het SC bestuur nu beland, op dat punt.

In de luchtvaart worden miljoenen gespendeerd aan cursussen over hoe je met elkaar communiceert. Over hoe je iemands fouten zonder aanziens des persoons kan analyseren zodat iedereen er wat van kan leren. De grootste sta-in-de-weg daarbij is altijd het eigen ego. Iedereen maakt fouten, iedereen. Als je je trots wil laten varen zal je ergens een keer met de billen bloot moeten. Doe je dat niet dan ga je vallen in je eigen zwaard. Met de billen bloot moeten is pijnlijk maar ik heb het zelf moeten doen alsmede andere collega’s. Toegeven dat je ergens fout kan zitten. Er van leren. Als je dat onder ogen kan zien kan je ook een manier vinden om professioneel met elkaar om te gaan al zul je niet elkaars vrienden worden. Pas dan kan je groeien. Maar dan moet je wel voorbij je eigen schaamte en/of trots kunnen komen. Leren dat er niet zoiets is als een domme vraag. Desnoods vraag je drie keer wat iemand werkelijk wil zeggen. Horen èn luisteren. Dit heeft er toe geleid dat in mijn vak volslagen vreemdelingen met elkaar in een cockpit kunnen zitten en met deze communicatiewijze veilig kunnen vliegen, i.c.m. voorgeschreven werk protocollen. Als een orkest wat allemaal dezelfde bladzij van de bladmuziek voor zich heeft. Anders kan eigenlijk niet, dat leidt onvermijdelijk tot het tegenover gestelde, harmonie die ver te zoeken is.

Als een mens niet zijn trots, zijn ego, aan de kant kan zetten zal hij of zij altijd de eigen receptoren voor kritiek geblokkeerd hebben. Onbereikbaar voor kritiek zal de persoon vroeg of laat onherroepelijk een smakker maken. Het trieste is dat iedereen het vaak ziet aankomen behalve de persoon zelf. Iemand die zelfverzekerd is kan arrogant overkomen. Maar je kan alleen maar zelfverzekerd zijn van je zaak als je in overleg met het team om je heen zeker weet dat je op het goede spoor zit. Het tegenovergestelde is denken dat jij het bij het goede eind hebt en de rest het dus gewoon niet snapt. Je moet niet altijd geloven wat je denkt!

Gepubliceerd door Erik Driessen
Van Dijk Containers 500