Bijzonder woord van dank voor De Meente

De Meente ontving een mooie dankbetuiging van een Genemuidenaar. De zorginstelling wil die graag publiceren, maar de briefschrijver wil dat wel anoniem doen. Bij deze!

Dank

Jaar naar jaar liep ik de Meente binnen. Het begon allemaal met mijn vader. Hij kreeg Parkinson en werd door de zusters bezocht in een aanleunwoning in de Dorusrijkersstraat . Dat was mijn eerste kennismaking met de vrouwen in het wit. Zolang jij en iedereen om je heen gezond bent, heb je eigenlijk nauwelijks een idee wat er allemaal gebeurt in en buiten de Meente. Langzamerhand begint dan toch het besef te groeien dat er heel veel gebeurt. Dat dan ook nog bij nacht en ontij.

Vader moest naar de Meente en werd daar jaren in liefde verpleegd. Mijn moeder was er dagelijks te vinden. Je proefde steeds meer van het lijden in deze wereld, – en wat belangrijker is – hoe mensen zich inzetten om dit lijden van de ander te verzachten.

Vader stierf en niet lang daarna was moeder min of meer gedwongen om ook naar De Meente te verhuizen. Ook hier hetzelfde beeld, naarmate de jaren verstreken nam de behoefte aan verzorging toe. Je zag steeds meer van de zusters, van de zorg, van de pogingen om – zoals dat heet – toch kwaliteit van leven te bieden. Mooi is het om waar te nemen hoe ver dat strekt. Zover dat ik doorkreeg dat een mens nooit te oud of te gebrekkig is om die vraag naar kwaliteit te laten liggen.

Dat moet je dan wel liggen. Kwaliteit van leven geven aan de ouder wordende mens. Meer handen aan het bed roepen we dan. Dat is zeker waar. Jammer genoeg haalt de politiek steeds meer handen van het bed. Ondanks dit treurige gegeven ervaar je toch dat men niet alleen handen aan het bed invult, maar veeleer nog: harten aan het bed. Dat laatste proeft een mens – hoe gebrekkig ook – feilloos aan. De voeten die binnentreden, die hand, die blik in de ogen , die mond die spreekt , wat is de bron daarvan? Is dat de liefde tot de mensen het vak?

Wat een genade ervaar je dan in dit huis dat men de Meente noemt. Ik zou het liever een huis van barmhartigheid in Genemuiden noemen. Wanneer je beseft wat dit woord betekent zul je begrijpen waarom. Barmhartigheid gaat terug op baarmoederhartigheid. Baarmoeder en hart? Wat wordt daar – tussen baarmoeder en hart – door vrouwen ook al weer gedragen? Juist ja,   het leven van hun kinderen wordt daartussen gekoesterd tot aan het ogenblik van geboorte.

Dat beeld laat me niet los. Welke afdeling ik ook voor ogen haal; groepsopvang op d’Akkerties, bijeenkomsten de zaal de Stadskamp, het gezellige restaurant, de drukte in de hal, zingende activiteiten van de Meente boven de ingang, het samenzijn op Vinkenland of Vosseland. Allemaal zijn het voor mij de stille getuigen van barmhartigheid.

Als ik door de eindeloze gangen loop dan denk ik terug. Wel met een vleugje weemoed in het hart.
Dan mis ik vader. Dan mis ik moeder. Dan mis ik zusters en bewoners. Maar dit wordt overstemt door een lied in het hart. De overwinning van 1 Corinthe15 :58.

Daarom, mijn dierbare broeders en zusters,
sta pal en wees onwrikbaar.
Zet u steeds volledig in voor het werk
dat de Heer u opdraagt,
in het besef dat in verbondenheid met de Heer
uw inspanning niet voor niets is.

Wees met dit lied gegroet en vervuld.