Ambtenaren (column Wim Rietman)

Ik heb het niet zo op ambtenaren. Nu hoeven onze overheidsdienaren daar niet van in de war te raken. Er zijn namelijk genoeg mensen die niets moeten hebben van kleine, kale tapijtverkopers. En daar lig ik nou bepaald niet wakker van. Mijn antipathie ten opzichte van ambtenaren is echter aan de hand van levenservaringen ontstaan. En deze week konden er weer een aantal gebeurtenissen aan dit dossier toegevoegd worden.

Afgelopen maandag haalde ik mijn nieuwe paspoort op in het gemeentehuis. Ik besloot dit halverwege de middag te doen, om zo lange wachtrijen te vermijden.  Deze strategie leek juist. Ik trok een kaartje en betrad de wachtruimte. Daar was slechts één persoon aanwezig. De man op leeftijd zat hoofdschuddend aan een tafel. Ik kon me niet herinneren dat ik de beste  kerel wat aangedaan had en had ook geen zin hem naar zijn ongenoegen te vragen. We keken beiden naar het grote scherm. Wachtend op het grote teken om naar het juiste loket te verkassen. Maar het bleef akelig stil. Ik begon de ergernis van de man te begrijpen. Geen wachtrij, toch wachten. Vreemd. Uiteindelijk toch een luide ping. De man ging in de benen en liet mij alleen achter. Ongeveer 10 minuten later was het mijn beurt. Het in ontvangst nemen van mijn nieuwe paspoort nam niet meer dan 20 seconden in beslag. Curieus dat ik hiervoor toch minstens een kwartier in het gemeentehuis moest doorbrengen.

Nog veel meer heb ik me in de afgelopen week geërgerd aan onze landelijke ambtenaren, in dit geval het korps politie. Op dinsdag was ik getuige van de langzaamaan actie op de snelweg. De heren van de rijkspolitie vonden het nodig om het verkeer moedwillig zo af te remmen, zodat er bij Staphorst een file ontstond. Dit gebeurde overigens op meerdere snelwegen. Ik reed gelukkig de andere kant op, maar zag wel dat er een kilometer verderop een ongeluk ontstaan was. Ongetwijfeld door het plotselinge remmen, waren 2 auto’s op elkaar gebotst. Dat hadden onze agentjes dan toch maar mooi voor elkaar gekregen.

De politiebonden voeren actie voor meer loon. Al een aantal jaren zijn de salarissen bevroren. Jammer dat het altijd de gewone man is, die onder deze acties moet lijden.  Ik weet niet of het korps weet in wat voor tijd we leven. Maar ik kan ze ter geruststelling meedelen dat ook het merendeel van Nederland al jaren op loonsverhoging zit te wachten. De agenten zouden eens even moeten praten met het personeel dat werkzaam is in de zorg. Of met mensen die over een 0-uren contract beschikken. Die hebben pas reden tot klagen.

De argumenten over onregelmatige werktijden vind ik ook niet erg sterk. Dat weet je van tevoren wanneer je besluit politieagent te worden. Als je vaste diensten wilt hebben, moet je maar kerkorganist worden.