Herinneringen van een schoolmeester (21)

Elke week komt Steven uit groep 4 een paar keer bij hem langs voor remedial teaching. Hij begrijpt heel goed wat je tegen hem zegt, maar reageert nooit alert. Hij praat zachtjes op eenzelfde toonhoogte en uiterst traag. Je komt niet met hem in dialoog. Het liefst knikt en schudt hij met zijn hoofd. Hij kent wel alle letters, maar is niet vooruit te branden met lezen. Bij de kleuters hebben ze hem een jaartje langer gehouden. Groep drie ging met hangen en wurgen. De juf van groep 4 heft met spelling haar handen ten hemel en meldt hem aan voor intensieve lees- en spellingbegeleiding. En toch is het best een slim baasje. Als hij een artikel in de krant leest over dysfasie, valt het kwartje. Het heeft een naam. Steven heeft dysfatische trekken.

Er zijn onderzoekers, oftewel aan wal geraakte stuurlui, die vinden dat je kinderen met remedial teaching niet uit de groep moet halen, want dat sorteert weinig effect. Lariekoek! Hij krijgt Wilma uit groep vijf vier keer in de week een half uurtje onder zijn hoede tijdens de rekenles. Zij heeft niet door hoe de structuur van de getallen onder de honderd in elkaar steekt: 29 of 92 maakt voor haar geen verschil. Met de 1-10-100-doos neemt hij de leerstof van groep vier nog eens helemaal met haar door. Soms gaat ze met tranen in de ogen terug naar de groep. Dan heeft hij zijn stem verheven en kan hij zich wel voor zijn kop slaan dat hij z’n geduld verloor. De volgende dag maakt hij het dan weer goed door juist wel lief te reageren als Wilma wegdroomt naar de dieren van de kinderboerderij en de sommetjes ook ter ruste gaan.

Op een dag geeft hij een gastles in groep acht en fietst met de jeugd de polder in om weidevogels te spotten. Maar eerst droogzwemmen in de klas en goed luisteren naar een cassettebandje met hun roep: kievit, grutto, tureluur, wulp. Zie je roofvogels en ganzen onderweg, ook noteren. Mag je snoep meenemen meester? Nee, alleen een pakje drinken. Moet er bandenplak mee? Tuurlijk, haal maar uit de berging en vergeet de pomp niet. Met crea hebben ze geleerd hoe je een band moet plakken. Die middag zijn ze getuige van de aanval van zwarte sterns op een bruine kiekendief, die de rust verstoort boven hun buitendijkse territorium langs de Hasselterdijk. De enthousiastelingen onder de jeugd pik je er zo uit, een handjevol, zijn niet bij hem weg te slaan. De rest heeft meer belangstelling voor het pakje drinken. Ze genieten wel, maar anders.

Hij is door de rapportboekjes heen en wat hij ook in handen krijgt, hij vindt het allemaal maar niks en besluit zelf er eentje te maken. Een mooie gelegenheid om over te stappen van drie naar twee rapporten per schooljaar en tegelijk het geven van cijfers terug te dringen, maar niet af te schaffen. Het ontwerp ligt diverse keren op de snijtafel van het team. Dan stapt hij naar Prestige. Voor duizend euro drukken ze er tweehonderd af. Later krijgt hij sloten kritiek over zich heen, waarvan de vermakelijkste wel is: ‘Beseft u niet dat u daarmee de portemonnees van de opa’s en oma’s matst?’

Gerrit van Houwelingen