Geen column (column Wim Rietman)

“Waar blijft je nieuwe column?”, vroeg m’n kameraad toen hij belde om voor de derde keer de maandelijkse beleggingsclub-vergadering (lees gezellige avond) te verzetten.

“Ik ben blij dat je ze waardeert, of in ieder geval leest”, antwoordde ik en vervolgde “Maar er zijn ook nog mensen die werken”. Het kwam er gemener uit dan bedoeld.

Tenslotte was hij net zijn baan kwijt. En daarover maak je geen grappen.

Toch startte ik mijn PC op om even een verhaaltje te schrijven.

Damesvoetbal, besloot ik. Daar zou het over gaan. Het WK was volop aan de gang en Nederland nam voor het eerst deel. Maar na een paar zinnen zag ik van het onderwerp af. Ik was niet verder gekomen dan bedenkelijk niveau., tactisch onvermogen en voor de rest niet aan te gluren. “Krijg je probleem mee, Wim”, riep ik mezelf tot de orde en verwijderde het bestand.

“22.000 Handtekeningen om het zwembad in Genemuiden open te houden.” las ik op deze gewaardeerde nieuwssite. Altijd goed voor een smeuïg verhaal. De woorden vlogen over het scherm. De gemeente kreeg er flink van langs, maar het moet gezegd: het meeste was al eens gezegd. “Een beetje te gemakkelijk, Wim”, corrigeerde ik mezelf. En ik klikte op het icoontje van de prullenmand.

“Er op of eronder voor Griekenland.”, schreeuwen de krantenkoppen al weken. Ik volg deze regelrechte soap al maanden en lach me suf hoe twee losgeslagen Griekse vrijbuiters erin slagen een hele Europese Unie bewust aan het lijntje te houden en continu in de maling te nemen.  Het is maar goed dat de voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker heet en niet Wim Rietman, anders lag de Drachme al lang weer in de kassa in Athene. Ook dit onderwerp ging me gemakkelijk af. Maar teruglezend maakte het me niet tevreden. “Veel te stoere praat, Wim. Met waarschijnlijk te weinig kennis”. Een mens moet zijn beperkingen kennen en dus verdween ook deze potentiële bijdrage.

“Laat ik het dicht bij de deur houden.”, dacht ik bij mezelf. Onze oudste had net met vlag en wimpel haar VWO-diploma behaald. Ik begon te schrijven over examenstress en urenlang blokken. Over het verlossende belletje en de examenfeesten. En over het uitvliegen wat nu voor de deur stond. Over volgende stappen die nu gauw genomen moesten worden. Een kamer zoeken in Groningen en dan in September studeren. Maar ook dat bepaalde dingen  nu wel erg definitief werden. Een dochter die uitvliegt en die je eigenlijk nog zo graag een tijdje bij je wilt houden. Ik las m’n woorden even terug en kwam tot de conclusie: “Te sentimentele praat, Wim. Zit niemand op te wachten.

Ook deze bijdrage bleef ongepubliceerd.

“Het zit er niet in dit keer Wim”, besloot ik uiteindelijk.

Deze week geen column.