Tour de France (column Erik Driessen)

Ooit deed ik mee aan de Tour de France. Die werd dat jaar niet in de Alpen, de Pyreneeën of de Vogezen verreden, maar in de Vogelbuurt in Genemuiden. Dwars over het pleintje bij de Tureluur, de redelijke autoloze Reiger en rond het grasveldje richting de Patrijs. Kuiper, Raas, Kneteman en Hinault waren thuisgebleven en in hun plaats reden de jongens van Feddes, Winter, Van Dalfsen, Van Es en Pleijsier. Ze moeten een jaar of tien zijn geweest. Talenten die, in ieder geval op de fiets, nooit tot volle ontwikkeling zijn gekomen.

Vermoedelijk was dat malle idee voor een Tour de France in de Vogelbuurt van mij. Ik ben en was nogal gek op die sportwedstrijd. Als kind en opgroeiende puber luisterde ik eerst urenlang naar de legendarische Theo Koomen waarna ik uiteraard overschakelde op televisiebeelden met de niet minder legendarische Mart Smeets en Jean Nelissen. Dan keek ik gebiologeerd naar Peter Winnen, Johan van der Velde en later Rooks en Theunisse. Zeg maar gerust dat ik autistische trekjes vertoonde. Als mijn ouders mij bij wijze van verrassing meesleurden naar Ponypark Slagharen, raakte ik lichtelijk in paniek. Waarom moesten ze dat nou net doen op het moment dat het peloton de Alpen in trok?

Wie zo gek op wielrennen is, denkt soms dat er ook in hem een wielertalent schuilt. Vandaar vermoedelijk die Tour de Vogelbuurt, die ik in mijn herinnering nog op mijn naam schreef ook. Al was dat vast omdat ik zelf het algemeen klassement opstelde. Enig talent op de fiets bezat ik in ieder geval niet. Tijdens vakanties in Limburg of langs de Moezel kwam ik nauwelijks omhoog. Meestal keerde ik na enkele honderden meters klimwerk om. Zelfs de Hasselterdijk en de winderige polder Mastenbroek waren voor mij te hoog gegrepen. Snel last van verzuring, zeg maar.

Precies de reden waarom ik de racefiets zelden aanraak, ondanks dat ik hem in de schuur regelmatig tegenkom. Nooit kom ik in de verleiding om zo’n veel te strakke outfit aan te schaffen zoals veel generatiegenoten die wel hebben. Of om zo’n gekke helm op mijn hoofd te zetten. Als ik fiets, doe ik dat met een kind voor of achterop. Voor de rest pak ik liever de auto. Ik ben een wielerfan in hart en nieren, maar eigenlijk alleen als ik voor de buis op de bank hang. Met een zak chips binnen handbereik. En in de wetenschap dat ik toch maar mooi die Tour de Vogelbuurt op mijn palmares heb staan.