Helmich en familie halen de Via Gladiola

Het zit er op, de sneltrein die dinsdag begon te rijden is gestopt en gelukkig geen stoptrein geworden. Ook dag 4 van de Nijmeegse vierdaagse zijn we doorgekomen. Het ging in editie 99 niet allemaal van een leien dakje, blaren en pijnlijke voeten vielen mij ten deel. Toch is er geen moment geweest dat ik heb overwogen om mijn wandelschoenen aan de wilgen te hangen. Gelukkig maar, want ook op de laatste dag viel er zoveel te beleven wat ik voor geen goud had willen missen. Hoe anders was het vorig jaar, de crash met de MH17 maakte toen abrupt een einde aan de feestelijkheden rondom het vierdaagse spektakel. Ook ik en vele anderen zullen daar ongetwijfeld nog aan terug hebben gedacht op deze dag.

Het waren de laatste loodjes en niet de minste, allemaal even lekker liep het dus niet op dag vier. Met een vroege start om vijf uur begon de dag in ieder geval goed, Via Overasselt, Heumen en Linden vervolgden we deze ochtend het vierdaagse parcours. Ook dit jaar had het plaatsje Linden weer een thema waarmee de wandelaars werden verrast, culinair was het dit jaar. Vele uitgebeelde aspecten van het eten werden op ludieke wijze uitgebeeld, en gaf de wandelaar zowaar een hongerig gevoel bij het passeren daarvan.

De fruit verkoopster van vorig jaar kwam ik zowaar vandaag weer tegen, had haar al gemist deze week met haar luidruchtige stem. Ze was het nog niet verleerd en over klandizie had ze dan ook niet te klagen, ga er dan ook vanuit dat er weinig over is gebleven van de handelswaar op het einde van deze dag.

Vanaf het dorpje Linden was Beers de volgende doorgangsplaats, ik sprak vorig jaar al over het aanschaffen van oordopjes. Maar u raadt het al, van alle gemakken voorzien deze week maar de benodigde dopjes waren niet meegenomen en ik vond het eigenlijk nog niet erg ook.

Was het in Beers, en waar niet deze week, een geweldige doorkomst, in Cuijk deed men er nog een extra schepje boven op. Alle geluidsnormen werden overtreden, over een traject van zeker een kleine kilometer vlogen de decibellen je om de oren. De pontonbrug over de Maas, aangelegd door de genie van de Koninklijke landmacht. Gaf ook dit jaar weer iets extra’s bij de doorkomst in Cuijk.

Met nog een goede 15 kilometer te gaan moet het lukken, al beginnen de beentjes aardig op te spelen. De Via Gladiola lonkt en ga ik ook zeer zeker halen. In de verte doemt Mook op, gelukkig weer een station verder. Nog ruim tien kilometer te gaan. Op grote afstand zie ik de Via Gladiola, we zijn er bijna. Nog een kilometer of vijf en we zijn binnen, deze laatste kilometers duren nooit te lang. Al zal ik blij zijn als ik straks de finish gepasseerd ben. Zie van afstand mijn familie staan, familieleden die je nodig hebt om deze tocht te volbrengen. Want zonder hun steun, ben je nergens. De sfeer en gezelligheid, het enthousiasme van de duizenden toeschouwers van groot tot klein. Daar is het waar we het ook dit jaar voor hebben gedaan, geen medaille dit jaar voor mij maar wel het cijfertje drie. Net niet genoeg om verzekerd te zijn van een startbewijs van de 100^e editie volgend jaar, loting zal mijn deel zijn, al zal dit wel een gewogen loting zijn. Dus duimen maar op een goede afloop ,want bij die 100^e wil je natuurlijk bij zijn.

We hebben het weer geflikt, broer Wim, zus Jannie en ondergetekende. Volgend jaar hoop ik weer, zie er naar uit. Het waren zware kilometers dit jaar, maar ondanks alles was het zeker weer de moeite waard. Zouden ze dit nu het vierdaagse gevoel noemen?

Met vriendelijke wandelgroet, Helmich Lubberts