Klagen (column Wim Rietman)

Onze oude baas binnen de firma is een man van spreuken. De één nog niet fraaier dan de andere. Onlangs zat een collega steen en been te klagen over allerlei dingen die hem tegenzaten. Senior antwoordde slechts:” Hij klaagde dat hij geen schoenen had, totdat hij iemand zag die geen voeten had.” En muisstil was het aan de andere kant van de tafel…..

Iedereen is net fris en fruitig terug van vakantie, maar het klagen draait alweer op volle toeren. De ambtenaren sputteren het hele jaar al, het politieapparaat voorop. Er ligt voor de heren en dames een heel behoorlijke loonsverhoging op tafel, met bovendien een fijne eenmalige uitkering. Maar het is onze ambtenaartjes niet genoeg. En dus wordt de gehele bevolking al maandenlang gedupeerd met vervelende acties. En het eind lijkt nog niet in zicht. Men begrijpt nog steeds niet dat het gros van de beroepsbevolking in het zelfde schuitje zit en nog niet zo’n mooi loonsverhogingsvoorstel gekregen heeft. Of een politieman/-vrouw al dan niet te weinig verdient is een andere discussie. Op het moment dat je voor een baan als agent kiest, weet je op voorhand je toekomstperspectieven wat salaris betreft. Daar moet je dan later niet over mekkeren.

Ook de boeren klagen. Eigenlijk is dat een open deur intrappen. Een niet klagende boer hoort in een museum. Nu zijn het de prijzen voor de melk en het varkensvlees die onder druk staan. Met mijn nuchtere boerenverstand – wellicht een wat ongelukkige woordkeuze wat betreft dit onderwerp – zou ik zeggen dat dit nu eenmaal het marktmechanisme is. Vraag en aanbod, zogezegd. Wanneer een normaal bedrijf te duur is met zijn producten is er ook geen overheid die bijspringt.

De gemeente Zwartewaterland klaagt ook. Met name over de hoge grondposities die het in bezit heeft. Maar een aantal weken geleden zag ik ineens een foto van een uitbundige burgemeester Eddy Bilder die samen met aannemer Rien Heutink de handtekening zette onder het contract voor de verkoop van het perceel Polleboersweg. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Heutink het bijna in de broek deed van het lachen. Zijn kopers van de twee woningen die aldaar gebouwd gaan worden waren reeds bekend. Knap staaltje vakwerk van het aannemersbedrijf. Naar mij ter ore is gekomen, schrijft de gemeente enkele tonnen af op de destijds onzinnige aankoop van het grondstuk.

Je hoeft het nieuws maar aan te zetten en een klaagzang in tientallen coupletten komt voorbij. Het valt allemaal niet mee. Ik betrapte me er zelf op dat ook ik bijna met de massa mee ging doen. Ik kon me nog net inhouden om ook niet te gaan klagen. Over het feit dat er zoveel geklaagd wordt…….