Vlegel (column Gerrit van Houwelingen)

De aanleiding tot de volgende eruptie is gelegen in een nieuwe bekostigingssystematiek voor het onderwijs. Jaren geleden, maar Mozes zegt dat we onze jaren doorbrengen als een gedachte, de congressen van de protestants christelijke schoolleiders organisatie floreren nog, brengt hij na aankomst in de bossen van Lunteren eerst een klaterend bezoek aan de onderaardse gewelven van het congrescentrum. Samen met minister Ritzen loopt hij de trap af naar nummer honderd. ‘U bent dus ook een mens van vlees en bloed’, ontschiet hem voor hij er erg in heeft. Schaamteloze vlegel! Pas in de loop der jaren wordt hem duidelijk dat de bewindsman in zijn lezing toentertijd, om het open eind van zijn begroting een halt toe te roepen, de nieuwe financiering in haar windselen legde.

‘Er is een boek voor school’ meldt Bep vanachter de balie van de bieb. Het heet ‘Onderwijskunde’, geschreven onder redactie van Nico Verloop, hoogleraar toegepaste onderwijskunde in Leiden. Zijn interesse is gewekt omdat Nico een klasgenoot was op de kweekschool, toentertijd al veel te slim om schoolmeester te worden. Omdat in diezelfde dagen de collega’s bij elkaar in de klas kijken bij zelfstandig werken met een taakbrief, leest hij met belangstellig het hoofdstuk over collegiaal leren. ‘Collegiale relaties neigen ertoe kritiek op anderen te vermijden, de werkwijze van de ander niet ter discussie te stellen en dus juist te voorkomen dat leren en groei plaatsvinden’. Zit wat in. Nico krijgt later van bovengenoemde minister de opdracht te onderzoeken of het lerarentekort getackeld kan worden met een zij-instroomtraject. Als een vacature op zijn school slechts één sollicitant oplevert, komt het idee van zij-instromers ook zijn school binnenwandelen.

Het CNV weet hem als vlegel te strikken voor een vrijwillersbaantje. Vergaderen ze meestal op het hoofdkantoor in Overvecht, waar je alleen met de sprinter kunt komen, dit keer wijken ze uit naar Froucke, de eindredacteur van het blad van CNV Schoolleiders, die diep in de bossen bij Putten woont, temidden van de wroetsporen van de wilde zwijnen. Een nieuw editie van hun maandblad ‘Direct’ wordt in de steigers gezet, waarna ze een hapje gaan eten in het centrum voor ze weer naar alle windstreken uitzwermen. Tegen achten is hij weer thuis, gauw de notulen tikken en weg ermee over de digitale snelweg. Pas dan hangt hij relaxed voor de buis: Champions League, graag met aanvallend voetbal, aan een tikkie breed heeft hij de schurft.

In het weekend is er weer een WeeGee van der Hulst festival in een van de Zwartewatersteden. Over de niet-kenners van die skriver van kienderboekn kunn wi’j kört weenn. Een jeugd zonder Willem Wycherts, doar is neks meer an te doen. Ienmoal die skae op’eloopn, is niet meer in te haeln, schrijft een columniste in de Stadskoerier. Toen hij pas onderwijzer was heeft hij wel geprobeerd Willem Wycherts voor te lezen, maar het is een ouderwetse stijl en een halve eeuw geleden al niet meer van die tijd. Dat geldt ook voor de boeken van Sibe van Aangium over Hotse Hiddes en zijn watergeuzen, die hij in zijn jeugd heeft verslonden. War muuj doar verder nog over zaegn?