Verslaafd aan de telefoon (column Erik Driessen)

“Doe die telefoon nou eens weg…”, zei columnist Wim Rietman zaterdagavond in d’ Olde Soldoat tegen mij. Daar keek ik naar een uitstekende Bruce Springsteen-coverband. Rietman betrapte mij op een moment dat ik voor het eerst sinds een half uur op mijn telefoon keek. Eerlijk gezegd is dat voor mij een lange periode. De reden zit ergens tussen telefoonverslaving en beroepsernst in. Als journalist ben je bang om nieuws te missen.

En dat was die avond eigenlijk het geval. Onderweg naar Johan Snel kreeg ik een appje over een brand bij Van Dijk Heftrucks. Als journalist is dan de eerste reactie: auto aan de kant, bellen, het liefst terug naar huis en zorgen dat het nieuws zo snel mogelijk op Genemuiden Actueel staat. Dan maar even geen gezellige avond. Voor andere mensen is dat vaak onbegrijpelijk en soms irritant. Gelukkig zag ik dat enkele van mijn gewaardeerde collega’s al onderweg waren naar de Sisalstraat en ook wel het bericht konden plaatsen. Ik reed door. Je moet niet te snel denken dat je onmisbaar bent.

Toch keek ik in d’ Olde Soldoat natuurlijk een paar keer of dat bericht al online stond en wat er precies aan de hand was. Toen de Boss-imitator eenmaal zijn talenten toonde liet ik de telefoon redelijk met rust. Hooguit keek ik af en toe of de oppas geen slechte berichten over mijn kinderen had. Verder dronk ik wat met columnisten, bassisten van dialectbands, verenigingsgebouwbeheerders, businessclubvoorzitters en andere burgers, boeren en buitenlui. En toen kreeg de nieuwsgierigheid naar wat in de buitenwereld gebeurde weer even de overhand. Precies op het moment dat Rietman naar me keek.

“De eerste keer…”, stamelde ik, met een gevoel alsof ik betrapt was. Ik had in één van zijn prachtcolumns al eens gelezen over zijn apathie tegen telefoonbekijken in het openbaar. “Excuus…”, zei ik, terwijl ik het apparaat beschaamd wegmoffelde in de broekzak. Ondertussen vroeg ik me wel af of er geen brommers gestolen zouden worden, of de kelder van ’t Olde Staduus niet onder water stond en of John Poot zijn waterpoloverslag al zou hebben verstuurd.

Zo zit ik straks ook aan het kerstdiner. Tussen de carpaccio op een bedje van spinazie en een truffelkarbonade met West-Uruguayaanse wijnsaus door zal ik me afvragen of er aan de Langestraat geen bloembakken worden gestolen. Mijn schoonfamilie zal me vermanend aan kijken. En ik zal zeggen dat het bij mijn werk hoort. “Geen nieuws…”, zeg ik daarna vermoedelijk geruststellend.