In de politiek… (column Wim Rietman)

De kogel is door de kerk mensen. Ik ga in de politiek. Eerlijk gezegd moet ik zelf ook nog een beetje aan het idee wennen. Want eigenlijk zijn politici alles wat ik niet wil zijn. Maar goed, ik heb me laten overtuigen.

U vraagt zich waarschijnlijk af waar deze carrièreswitch zo plotsklaps vandaan komt. Dat kwam zo. Onlangs werd ik door een gemeenteraadslid aangesproken. Hij zei het volgende:” Wim, ik lees je stukjes graag. Je verhalen zijn helder en laten niets aan duidelijkheid over. Eigenlijk zou je de politiek in moeten gaan”. Ik nam de onverwachte lofzang voor kennisgeving aan. Maar onderhuids liet het me toch niet helemaal los. Ik besloot me wat in het vak politicus te verdiepen en raakte steeds enthousiaster. En daarom besloot ik de knoop door te hakken.

Nu voel ik de sidderingen al door de lokale gemeenteraad heengaan, maar die onrust is geheel overbodig. Ik ga me namelijk richten op de landelijke politiek. Ik heb inmiddels een loopbaanprofiel opgesteld. De eerste twee jaar zal ik deel gaan uitmaken van de tweede kamer. Liever had ik die stap overgeslagen, maar ik heb me laten overtuigen om toch ietwat ervaring in het Haagse op te snuiven. De volgende move is dan een ministersfunctie. De post buitenlandse zaken lijkt me voor de hand te liggen. Volgens planning zal ik daarna enkele kabinetten Rietman gaan leiden.

Ik heb inmiddels mijn naaste familieleden, mijn werkgever en een aantal vrienden over mijn plannen ingelicht. Uit hun reacties proef ik grote bedenkingen over de stappen die ik wil gaan maken. Maar zelf heb ik geen enkele twijfel. Waarom zou ik ook?

Als politicus moet je een boel praatjes en gebakken lucht kunnen verkopen. Zoals u weet gaat mij dat gemakkelijk af. Je moet ook met alle winden meewaaien. Dat zal voor mij een verademing zijn, omdat ik gewend ben altijd consequent en rechtlijnig te zijn. Nu moet ik – week in week uit – grote afstanden met mijn auto af te leggen.  Dat is allemaal verleden tijd wanneer ik een auto met privéchauffeur ter beschikking krijg. Ik zal vanaf heden de mensen allemaal mooie dingen beloven. Vaak te mooi om waar te zijn.  En het mooie is: ik hoef die beloftes helemaal niet na te komen. Af en toe zal er dan wel een beetje weerstand komen, maar dat lach ik weg en blijf mooi zitten waar ik zit. En zijn ze me op een goede dag toch zat in Den Haag, dan zal ik met opgeheven hoofd vertrekken. Daarna zal ik met een brede grijns elke maand mijn vorstelijke wachtgeld opstrijken.

U zult begrijpen dat ik dit buitenkansje echt niet kan laten lopen.