Weg primeur (column Erik Driessen)

Als journalist is de hele wereld je kantoor. Het werk ligt voor het oprapen. Zo reed ik vanochtend via de Westerkaai en het Havenplein richting de Simondsstraat. Ter hoogte van de Readshop zag ik een enorme kraan staan die aanstalten maakte om het uitverkoopdeel van JR Schoenen de lucht in te tillen. Snel keek ik in de achteruitkijkspiegel en zag dat ik best even een foto vanuit de auto kon maken. Of ik daarmee een zo gevreesde parkeerbon van 95 euro riskeerde, weet ik eigenlijk niet.

Vijf seconden later hoorde ik een hoop getoeter. Vermoedelijk een automobilist die, terecht, wilde passeren. In de achteruitkijkspiegel zag ik niets. Na opnieuw een hoop getoeter keek ik naar links. Daar stonden mijn vrienden van Breman.net te toeteren en te zwaaien. Heer Pol en mevrouw Buitink keken vanuit de auto toe naar het gevaarte bij JR. Ze lachten vriendelijk naar me en ik zwaaide allerhartelijkst terug. ‘Weg primeur…’, dacht ik bij het wegrijden. Vermoedelijk dachten heer Pol en vrouw Buitink hetzelfde. Toch vroeg ik collega Enrico Kolk even of hij een verhaal wilde aanleveren. Zelf had ik een afspraak.

322 views later was ik zelf ook weer thuis. Op twitter las ik over een rookmelding bij Timzo. “Gebeurt wekelijks…”, antwoordde Kolk die ik al weer aan het werk wilde zetten. “Zou DESZ al een interim-trainer hebben?”, vroeg ik mij om wat voor reden dan ook ineens af. Op hetzelfde moment klonk het geluid van een appje. Een bestuurslid van DESZ informeerde mij over de tijdelijke oplossing. Vijf minuten later had ik de tijdelijke opvolger, Henk van der Haar, al aan de telefoon. “Je bent een clubman of je bent het niet…”, zei hij.

“Wanneer schrijf jij weer eens een column?”, vroeg iemand mij na dat telefoongesprek. “Geen tijd voor, veel te druk…”, gaf ik maar weer eens het standaardantwoord van de laatste maanden. Geen tijd voor sport, geen tijd voor theater, geen tijd voor dit en geen tijd voor dat. Ik besloot dat het daarmee maar eens afgelopen moest zijn. “Weet je wat, ik schrijf er meteen wel even één”, zei ik. Ondertussen was mijn interview met Henk van der Haar 82 keer bekeken.