Gaellemuun (6)

Gaellemuun is een rubriek over observaties van 0f herinneringen aan bijzondere locaties in Genemuiden. Dit keer de oude Overtoom, een buitengewoon markant gebouw waaraan veel Genemuidenaren herinneringen hebben.

Als straten of locaties in een stad of dorp veranderen, ben je vaak snel het oude beeld kwijt. Genemuiden zonder Tag of Greente. Het is een kwestie van heel diep graven in het geheugen. Ergens zie ik nog een veldje waar mannen met vliegtuigjes aan het spelen waren. Hoe precies de wegen liepen, weet ik niet meer. Wel dat ik er op een fraaie Peugeot-wielrenfiets naartoe reed.

Van de oude Overtoom heb ik om de een of andere reden elke meter nog voor ogen. Ik zie stukjes hout van het blokjesvoetbal door de lucht schieten, die akelige rekken aan de muur en de ruimte waar de toestellen stonden. De lange rode gordijnen achter de tribune. De houten relingen langs de verdiepingen, waar je tussen kerst en oud- en nieuw urenlang op leunde om zaalvoetbalwedstrijden te bekijken. Een bezigheid slechts onderbroken door het scoren van een zakje chips bij Ab van Lente.

De geur van de kleedkamers. Douchen hoefde niet tijdens schoolsport. Douchen hoefde sowieso een stuk minder in die tijd. Paar keer per week flink wassen en op vrijdag in bad of onder de douche. Aan schoolsport kwam niet eens een handdoek te pas. Zweet verdween wel op de terugtocht naar school vermoedelijk. Eerst bij de achteruitgang wachten tot meester Lenters of Van Leeuwen daar toestemming voor gaven.

De trap naar boven. De trap naar de soos. Als kind mocht ik soms met mijn broer mee. Vermoedelijk moest die dan op me passen. Ik zag in mijn ogen stoere jongens en meiden die luisterden naar muziek. Olivia Newton John en dat soort werk. Als puber kwam ik er soms ook. Dan stond muziek van Prince of U2 op. Dat was iets na de periode waarin bands als Vandenberg en Toontje Lager naar Genemuiden kwamen. Iets na de periode dus waarbij ik onduidelijk knutselwerk afleverde bij Stichting Jeugdwerk.

En dan had je nog allemaal kleine zaaltjes. Meester Harms organiseerde daar EHBO-cursussen, ik kwam er achter dat ik geen bovenmatig getalenteerde dammer ben. Volgens mij kreeg ik er theorieles van Ferdinand. En dan had je nog die achterste zaal met die bruine vloer. Buurjongens moesten daar op jazzballet. Ik lachte ze uit en koos na dammen voor tafeltennis en volgens mij zelfs nog even volleybal. Uiteraard als tweede sport. Niks gaat boven voetbal. Ja, wielrennen, maar daar kijk ik liever na dan dat ik het doe. Snel verzuurde benen. Eigenlijk meteen bij het weg fietsen al.

Die koepel zeg. Niks ten nadele van de peuterspeelzaal en de huidige architectuur, maar de oude Overtoom was mooier. Eigenzinniger. Met dat trapachtige kunstwerk voor het gebouw. En het raamwerk waardoor je als kind glimpen van popconcerten kon zien. Concerten die Eddy Beens vermoedelijk organiseerde. Die liep toen al rond in d’ Overtoom. Een monument in een monument.

Zaterdag was ik ook in d’ Overtoom bij het afscheidsconcert van 12×12. Een theaterzaal waarvoor de grootste artiesten hun neus niet zouden ophalen. En dan nog die prachtige sportzaal waarin tegenwoordig competitievoetbal wél mogelijk is. Een kantine met een droomkeuken. Volop ruimte voor de jassen. En alle andere zaaltjes en kantoren ken ik eigenlijk niet. Een prachtig verenigingsgebouw voor Genemuiden.

En toch zie ik nog altijd die koepel en dat malle sportzaaltje voor me als ik aan de Overtoom denk.