Wintersport (column Erik Driessen)

Op Facebook zie ik veel mensen in opvallend dikke kleding die bier drinken op een besneeuwde berg. Of ze tonen borden met enorme schnitzels op hun bord. Soms staan ze met z’n allen op een rijtje en houden ze lange latten vast. Ze hebben over het algemeen enorme smiles op hun gezichten. Wintersport. Ik heb er nooit veel mee gehad. Al was het maar vanwege het eerste deel van het woord. Sport vind ik prima te doen, maar ik zet er liever het woordje zomer voor.

Geprobeerd heb ik het wel hoor. Lekker veilig in Winterberg. Dat was bepaald geen succes. Ik kwam als twintiger in een groepje kinderen terecht die net als ik niet konden skiën. Een uur later zag de wereld er al heel anders uit. De kinderen manoeuvreerden zich in alle bochten en waren al bijna klaar voor de Mont Blanc. Zelf had ik wat problemen met remmen, waardoor ik eigenlijk voortdurend tientallen meters naar beneden gleed en alle moeite moest doen om weer naar boven te klauteren. En dan hebben we het over Winterberg. Stel je voor dat ik deze trainingen ergens in Tirol had gevolgd.

Ondanks de lessen namen mijn prestaties bepaald niet toe. Ik bleef tientallen meters naar beneden glijden en had er na dag twee meer dan genoeg van. “Zullen we vanmiddag tennissen?”, zei ik daarom tegen mijn wintersportgenoot. Lekker in een verwarmde hal uiteraard. Weg van de sneeuw, weg van de kou, weg van de wind en weg van de glijpartijen. En na afloop kon je ook in die tennishal een biertje met een schnitzel krijgen.

Dat laatste deel van de wintersport spreekt me overigens best aan. Toen een vriendin jaren later voorstelde om opnieuw naar Duitsland af te reizen, ging ik gewoon mee. Zij stond de hele dag op die merkwaardige latten, ik keek achter het glas naar al die felle skipakken die onophoudelijk van de berg raasden. Aan het begin van de middag bestelde ik het eerste biertje met een dikke schnitzel erbij. “Zullen we volgend jaar weer op wintersport gaan?”, zei ik aan het einde van de week.