Nachtmerrie (column Gerrit van Houwelingen)

Geen enkele beweging waar te nemen rond de horsten van de roofvogels op het Vogeleiland. Onderaan de dijk bij het haventje foerageren grauwe ganzen. Een witte reiger schrikt zich lam en zoekt een veilig heenkomen. In het weekend heerst hier serene stilte zonder het woonwerkverkeer dat doordeweeks over de N331 raast. Om weer tot rust te komen moet je in dit paradijs zijn.

Hij schoot vanmorgen vroeg in de kleren na een nachtmerrie op het ministerie van ‘Onderwijs en Milieu’ waar hij eisen op tafel legde namens de vereniging ‘Weideganzen’ voor een betere bescherming van hun broedgebieden. De staatssecretaris wilde echter alleen maar praten over het minimaliseren van het bovenschools management en een drastische verlaging van de ambulante tijd van de overige papierschuivers. In de uren die vrijvallen zullen ze aan het werk gezet worden op Nova Zembla: ganzeneieren tellen. Hij stond rechtop in bed en hyperventileerde bijna.

De volgende morgen boort de zon zich door de witte wieven boven de rivier. De GM 57 glijdt de haven uit op weg naar de visgronden. Duizenden kilo’s witvis worden aan land gebracht en weer uitgezet bij onze zuiderburen voor de sportvisserij. Hij is opnieuw vroeg uit de veren en haalt een collega op in Wilsum. Samen koersen ze naar het oosten des lands, waar het ontvangstcomité hen luid begroet in een voormalig ziekenhuis. De laatste stand van zaken wordt uitgewisseld, boeiende verhalen van de ouwe hap. Een enkeling heeft nog krijt aan de broek. Ze worden die dag bezig gehouden met geheimtaal, alleen te ontwarren door ingewijden. ’s Avonds liggen ze ontspannen in het zwembad onder een sterrenhemel en tot na middernacht zakken ze door aan de pianobar, waar het stil is aan de overkant. De andere morgen worden ze bezig gehouden in de geheimen van het leiding geven. Voordat ze weer uiteenwaaieren, worden de agenda’s getrokken voor volgend jaar. Dan is er vast wel weer wat bij te scholen.

Directeurenoverleg. De dames en heren zitten bijeen in de opperzaal van zijn school. De blikken van de collega’s dwalen over de kinderboerderij en de roekenkolonie in het bosje bij de Kamperdijk. De stemming is bedrukt. Een van de collega’s, een jonge vent, zit ‘ziek’ thuis. Een terugkeer lijkt niet waarschijnlijk. Het team zit het niet meer zitten, wederzijds vertrouwen in elkaar is opgezegd. Het bovenschools management trekt de vergelijking met een voetbaltrainer die de laan wordt uitgestuurd. De rest zit er verslagen bij. Wie volgt!? Na zo’n tandenknersende ervaring wil hij er tussenuit. Hij heeft wel eens een biologieles over het Hulshorsterzand gegeven, maar is er nooit geweest. Hij rijdt er heen, struint door het zand, omgeven door korstmossteppen, vliegdennen en een snelweg. Een zandhagedis schiet voor zijn voeten de struikheide in. Op een zandheuvel staat een houtsnijwerk van de mierenleeuw, gemaakt door een vroegere boswachter. Langs de bosrand jaagt een sperwer. Wat moet het hier stil geweest zijn toen er alleen nog maar een Zuiderzeestraatweg was. Als hij terugrijdt naar huis baalt hij nog altijd van deze bezeten wereld.