Potpourri (column Gerrit van Houwelingen)

Op een middag wandelt hij met een groep achtjarigen door de Langestraat naar de haven. Onderweg zoeken ze naar oude gevelstenen, opnieuw ingemetseld in gerenoveerde pandjes. Bij de Sas slaan ze linksaf naar het oorlogsmonument. Nadat hij wat verteld heeft over de stadsgenoten die de oorlogsjaren niet overleefd hebben, lopen ze verder naar de oude begraafplaats. Een eenvoudig stukje metselwerk met een helm en het opschrift ‘den vaderlandt ghetrouwe’ siert een graf. Hier rust Klaas Bennink. Hij sneuvelde in de meidagen van 1940 op de Grebbeberg. Stilletjes lopen de kinderen er langs.

Hij heeft pleinwacht maar het is een oase van rust. Alle knikkerpotjes zijn bezet. De blinde muur van de zijgevel holt langzaam uit onder het gebeuk van de glinsteraars. Alleen maar via de muur mag je de buit binnenhalen. Iedere generatie kent zijn eigen creatieve knikkerregels. Op het pleintje van de middenbouw metselt een pas teruggekeerd paartje huiszwaluwen in het nokje van het schooldak een kunstig nest. De jeugd zal het pas in de gaten krijgen als ze hun kwakjes boven hun potjes deponeren. Er zitten vandaag bijna dertig minuten in een kwartier.

Enkele collega’s halen hun BHV-certificaat, zodat de school weer de vereiste één op vijftig loopt: één BHV’er op vijftig kids. Ze hebben de basisstof van reddend handelen onder de knie, krijgen volgend jaar herhalingsstof met wellicht nog een stukje verrijking als er iemand bedenkt wat er allemaal nog meer mis kan gaan op een basisschool. En wat heeft hij in zijn veertigjarige loopbaan nu eigenlijk meegemaakt? Een astma-aanval van een leerling op het ijs bij het Vogeleiland. Veel meer kan hij niet bedenken.

Hoewel het geheugen nogal kleverig is voor nare dingen, bij een meisje uit groep 7 geldt dat niet voor de tafels. Hij gooit er nog maar eens wat extra uren remedial teaching tegenaan. Wat hij echter tevoorschijn tovert aan extra leermiddelen, het beklijft niet bij haar. Een klompje grijze cellen, ter grootte van twee gebalde vuisten, waarin een geheugen van een hele jeugd ligt opgeslagen, kan een handvol tafels niet vasthouden. Je zult er mee moeten leren leven, alle kennis uit de kelders en zolders van de psychologie ten spijt.

De school houdt ‘Open Huis’ als afsluiting van het ‘beroepen-project’. Het team haalt alles uit de kast. De wegenwacht pakt uit op het plein en een defensie-specialist camoufleert er een terreinwagen. De kinderen vinden zo’n week geweldig met excursies naar bedrijven en musea, vol met handvaardigheid en gezellig afwijken van het lesrooster. Hoezo opbrengstcultuur? Het is niet te meten, alleen maar te genieten!

‘Vertrouw op God met je hele hart’ staat er op de voorkant van de uitnodiging van twee meisjes uit groep 7 en 8. ‘Aanstaande vrijdag laten we ons dopen. Wij hebben besloten ons leven aan de Here God te geven. U bent van harte welkom in onze gemeente om ons doopfeest mee te vieren’. Hij legt zijn vraag ‘Aan de vroege of aan de late kant?’ het zwijgen op, en is erbij.