Gaellemuun…

De Tweeling. Ze staan er al sinds jaar en dag. An ’t Eufd. Diep geworteld. Af en toe met een flinke storm vliegt er wat dood hout uit. Dan moet je wegwezen, want je weet niet altijd wat er boven je hoofd hangt. Berend Jan de wagenmaker, bij leven meerdere keren op een dag rond het veerhoofd te vinden, beweerde altijd dat ze er in zijn jeugd al stonden. Ze zijn dan ook vast al wel een eeuw oud. Geweldige jongens, die populieren. Enkele jaren geleden is er schelpengruis omheen gedrapeerd, wat grote aantrekkingskracht heeft op jonge kinderen. De Tweeling wordt ook wel eens gebruikt door baliekluivers met een mankement aan de waterleiding.

Opgegroeid langs de Noord, kleinzoon van een beurtschipper, blijft de rivier mij altijd trekken. Bij machinefabriek De Klop in Sliedrecht hebben ooms van me ongetwijfeld nog aan de veerpont geklinknageld. Vader was beëdigd ijkmeester en regelde als walbaas de aanvoer van schroot bij de hoogovens van Alblasserdam waar bandijzer, staaldraad e.d. werd geproduceerd. Zijn zoon wilde echter met alle geweld schoolmeester worden en sleet zijn dagen in Gaellemuun. ‘Waar ligt dat?’, vraagt men dan in den lande. Met boven Zwolle, aan het eind van de biblebelt, doet hij meestal af.

Op een warme zomerdag vis ik wel eens aan de voet van de Tweeling in de koelte van hun ruisend lommer. Maar er is het laatste jaar weinig vangst. Alleen wat grondels, een onooglijk visje met zuignappen dat onze rivieren en kanalen massaal is gaan bevolken vanuit het Oostblok. Toen ik met pensioen ging en m’n draai vrijwel elke middag in de binnenhaven vond, ving ik in een paar uur tijd wel vijftig voorns, al stelde dat niks voor vergeleken met andere verslaafden die er in dezelfde tijd wel honderd vingen. Afgelopen najaar bleef de trek naar binnen uit echter uit. Hopelijk komen ze rond biestemerk terug, als het water in de binnenhaven weer een graadje warmer blijft dan in ’t Diep.

Gerrit van Houwelingen