Cees van Beek is niet meer bang voor de dood

Cees van Beek redde als brandweerman levens en als evangelist is dat in zekere zin ook zijn doel. “Mensen tot Jezus brengen”, is als gepensioneerde zijn belangrijkste levensdoel. “Ik was vroeger doodsbang voor de dood, maar sinds mijn bekering is het een deur van hoop”, zegt de geboren Rotterdammer die sinds 2002 in Genemuiden woont.

Van Beek is de telg van een Rotterdams gezin zoals er vroeger velen waren. Zestien kinderen, met de Gereformeerde Gemeenten in Nederland als kerk. Hij groeide op in de stad die na de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog probeerde op te krabbelen. “Overal lagen braakliggende stukken grond die nog vol met brokstukken lagen. Daarop werden veel jeugdbrandweerwedstrijden gehouden. Volgens mij zijn op die manier veel brandweerlieden geworven. Als 12-jarige was ik er ook al bij. Vermoedelijk ook omdat de vuilnisbelt bij ons in de buurt steeds in de fik vloog. Op de een of andere manier was daardoor mijn interesse gewekt.”

Als vrijwilliger van de brandweer maakte Van Beek kennis met het vak én de dood. Vreselijke tragedies maakt hij mee. “We moesten een keer uitrukken naar de Van Brienenoordbrug, die toen net was aangelegd. Een auto was daar vol ingereden op een wachtende auto die stond te wachten in de file voor de geopende brug. Daar zat een klein kindje achterin in zijn stoeltje, omringd door vlammen. Niemand kon erbij. Ik heb ouders nog nooit zo wanhopig gezien.”

Ook een brand waarbij op zomaar een zaterdagmiddag drie mensen om het leven kwamen, staat hem als de dag van gisteren bij. “Een televisie vloog in de brand, terwijl boven mensen lagen. We kwamen te laat. Voor mij nog altijd reden om mensen te wijzen op het belang van brandmelders. Iedereen denkt dat je de vlammen voor kunt zijn, maar je hebt echt geen kans. Zeker tegenwoordig niet. Vroeger stond een woonkamer in twintig minuten in brand, door de opmars van kunststoffen gebeurt dat nu in drie minuten.”

De brandweerman die hij tot voor enkele jaren terug was, is nog niet uit zijn lichaam gevaren. Glimlachend: “Ik heb mijn hele huis vol brandmelders hangen. Blijkbaar vind ik dat ik nog steeds een voorbeeldrol heb. Brandweerman ben je voor het leven. In die rol heb je altijd twee doelen: voorkomen dat er brand uitbreekt en als er brand is, zorgen dat die zo klein mogelijk blijft. Dat deed ik eerst als vrijwilliger bij de Rotterdamse brandweer, daarna lang als functionaris in de chemische industrie en uiteindelijk als commandant van de brandweer in Zwartewaterland. En de laatste jaren was ik voorzitter van een landelijke belangenvereniging.”

In die laatste periode veranderde zijn leven compleet, vertelt Van Beek. “Ik ben opgegroeid in de Gereformeerde Gemeenten (in Nederland) en daar kerkelijk altijd bij betrokken geweest. Desondanks was ik 35 jaar op zoek. Tot ik tijdens een vakantie op een Beter Uit-park in Frankrijk dominee Bottenbley sprak. Voor die tijd was ik verschrikkelijk bang voor de dood. Daar dacht ik tien, twintig, dertig keer per dag aan. Als een vrachtwagen van Verhoek mij op de provinciale weg tegemoet reed, bedacht ik me meteen wat er zou gebeuren als die plotseling moest uitwijken. Na het gesprek en bidden met dominee Bottenbley was dat gevoel weg. God kwam mijn hart binnen. Diepe onrust veranderde in complete rust, wanhoop in hoop.”

Het zit hem in de eenvoud van de boodschap, denkt Van Beek. “Veel mensen leven voor de regels en systemen van de kerk. Ze denken dat God het vraagt. Maar Jezus had niet voor niets aanvaringen met de Farizeeën. Die hadden 621 regels opgesteld, terwijl de boodschap van God heel duidelijk is: bekeer je en geloof. Meer is niet nodig. Zodra ik dat ging beseffen, ervoer ik een enorme vrijheid in mijn geloof. Al die jaren was ik bezig geweest met de buitenkant om vandaar uit de binnenkant te veranderen. Onbegonnen werk.”

En dat is waarover Van Beek sinds mijn pensionering wil vertellen. Dat doet hij onder meer tijdens jongerenavonden in plaatsen als Urk, Genemuiden, Rijssen en Vriezenveen maar ook sprak hij zondagavond nog bij het Leger des Heils in de Overtoom. En hij heeft de website www.levendenstromendwater.blogspot.nl .“God zendt mensen uit naar bij wijze van spreken China en Malawi, maar mijn passie ligt juist in Nederland. Bij jongeren die in de reformatorische kerken niet vinden wat ze zoeken, die net als ik geblokkeerd raken door de systemen en regels van de kerken. Uiteindelijk gaat het om liefde van Jezus voor zondaren.”

Die ervaart hij volop bij de bijeenkomsten waarop hij spreekt, vaak in combinatie met oud-popzanger Johan Vreugdenhil. “Het meest bijzondere vind ik dat iedereen welkom is bij God. Of je nou hoer, boer, kind of brandweercommandant bent. Het maakt niet hoe je eruit ziet, wat voor kleren je draagt of dat je kort of lang haar hebt. Voor God is iedereen gelijk. Dat ervaar ik heel sterk bij die bijeenkomsten. Vergeving ook. Tegenwoordig zijn veel mensen zo onvergevingsgezind. Ze leven in voortdurende bitterheid. Terwijl de kern van het geloof volgens mij vergeving is.”

Van Beek heeft er een indrukwekkend voorbeeld bij. “Ken je het verhaal van een Joodse vrouw Corrie ten Boom uit Haarlem die veel familie verloor in de Tweede Wereldoorlog in concentratiekampen. Ze ontmoette ooit de man die daar als kampbeul medeverantwoordelijk voor was. Die was tot geloof gekomen en had gebeden dat hij ooit nabestaanden om vergeving kon vragen. ‘Nee…’, was natuurlijk het eerst wat ze dacht toen die man daarom vroeg, waarna ze zich bedacht dat Gods Liefde in haar was uitgestort en zijn hand accepteerde. Als je eenmaal een eerste stap zet…”