‘De Duis’ lid van verdienste met een eigen plein

Tekst Erik Driessen, Foto Helmich Lubberts

Gerrit Eenkhoorn is Lid van Verdienste van Sportclub Genemuiden. Voorzitter Berend van Lente speldde ‘De Duis’ vrijdagavond bij zijn afscheid als elftalbegeleider de daarbij behorende versierselen op. De Duis onthulde zelf een bordje dat duidelijk maakt dat het plein voor de kantine vanaf nu het Gerrit de Duis-plein is. Dat is een cadeau van de supportersvereniging en de Club van 100.

Die twee officiële momenten vormden het einde van een avond waarop ex-spelers van Sportclub 1 schitterende verhalen opdiepten. En waarop de loftuitingen voor De Duis uiteraard niet van de lucht waren. Monument, icoon, fundament, een bijzonder mens, een voorbeeld Sportclubber, een fijne kerel….alles kwam voorbij. Dat De Duis populair is bleek ook uit de aanwezigheid van honderden mensen in de kantine, waaronder oud-trainers zoals Hamstra, Karrenbelt, Van Dijkhuizen en veel voormalige Sportclub-cracks.

Harm van de Belt maakte als aanvoerder in de jaren tachtig de introductie van Eenkhoorn bij het eerste mee. “Hij kwam voor ome Cor de Lolly. Samen met Hendrik Jan van den Berg vormde de Duis een onafscheidelijk duo. Dat waren jongens waarvoor je een stapje extra zette”, aldus Van den Belt, die ook nog een idee had voor de komende jaren. “Het Nederlands Elftal overnacht vaak in Huis ter Duin, laten wij het witte huisje bij het hoofdveld omdopen tot Huis ter Duis.”

Dick Lindeboom was van de generatie na Van de Belt, al speelden ze ook nog een tijd samen in het eerste. “Als jong ventje kwam ik voor het eerst de kleedkamer binnen. Ik ga op een plek zitten en toen kwam Van de Belt binnen en die zwaaide alleen maar wat met zijn handen. Zat ik op de plek van Van de Belt….’Ga jij hier maar zitten, jongen. Nummer zestien is voor jou’, stelde De Duis mij toen gerust, zoals hij dat later nog heel vaak deed”, aldus Lindeboom.

Lindeboom haalde ook nog een mooi verhaal aan over de veel te kleine kleedkamers van Be Quick ’28. “Daar kon je met tien man nog niet in. Op een gegeven moment zegt mijn broer Henri daar dat de deur in het slot was gevallen. De Duis wilde door van die raampjes van 25 centimeter bij 25 centimeter naar buiten”, aldus Lindeboom over de blijkbaar vermaarde claustrofobische trekjes van De Duis. Lindeboom roemde ook de gastvrijheid van de elftalbegeleiders. “Al die jongens van buiten kunnen op donderdagavond zo aanschuiven bij De Duis. Of er nou tien of twaalf man komen, maakt hem niet uit. De jongens van Riemens maken wat nasi en De Duis gooit er flink wat kruiden in….Zijn deur staat altijd open.”

Dat heeft Wiljan Kattenberg ook altijd gemerkt. Die vertelde een verhaal over de topografische kennis van De Duis. “Je overschat je zelf daarin nogal een beetje. Hamstra bedacht ooit dat we op een koude novemberdinsdag moesten oefenen tegen SVBO. Ik reed met De Duis mee en die wist precies waar we moesten zijn. Op een gegeven moment vroeg hij toch of ik even de weg wilde vragen. ‘Was sagen Sie?’, kreeg ik te horen toen ik ergens aan belde…”, verhaalde Kattenberg, die ook al een aardige suggestie had voor Sportclub in de komende jaren. “Veel clubs hebben een mascotte die voor de wedstrijd het publiek vermaakt. Wat mij betreft krijgen wij er ook één die luistert naar de naam Duissie…”

Anne van der Kolk sprak namens de huidige selectie. De aanvoerder roemde vooral de trainerskwaliteiten van De Duis. “Jij bent altijd trainer van Sportclub 1 tijdens de jaarlijkse afscheidswedstrijd voor de Biestemerk. Tot nu toe heb je altijd gewonnen. Dat roept bij mij de vraag op ‘wat als’. Wat als het bestuur nou de beslissing had genomen dat jij trainer van Genemuiden zou worden…volgens mij hadden we dan nu eredivisie gespeeld.”

“Nee, Champions League…”, was het droge antwoord van De Duis zelf. Een man met weinig woorden, maar vaak woorden die doorspekt zijn met humor of warmte. Met recht een monument, icoon, het fundament of een van die andere mooie woorden.