‘Vluchtelingen opnemen is simpelweg je taak’

“Wij kreunen en steunen al bij een paar honderdduizend vluchtelingen op onze bevolking. De bevolking van Kobani bedroeg ongeveer 200.000-220.000 mensen. In no time verdubbelde deze bevolking, door de gevechten in Aleppo. Zonder probleem. Terwijl dat een vluchteling per hoofd van de bevolking is. Hen opnemen, dat is je plicht, simpelweg je taak.” Dominee G.J. Blankers sprak maandagavond de jeugd van de Genemuider Hersteld Hervormde Gemeente toe bij de opening van het catechisatieseizoen.

Blankers, predikant binnen de Hersteld Hervormde Kerk, gaat regelmatig naar Syrië. Zijn lezing spitste hij toe op Kobani, een ‘vergeten stad’. Het sociale leven daar ligt op z’n kop. “Je neemt vandaag afscheid en je weet niet of je elkaar morgen ontmoet. Dat is het leven daar”, zei de predikant in een ademloos stille zaal. “Onze regering zegt: als ons leger erheen gaat, dan vallen er doden. Die vallen er nu ook. Er worden Koerdische kinderen door IS opgesloten in kooien en in brand gestoken.”

De voorganger had eens een telefoongesprek met een meisje. Zij had een stervende vriendin in haar armen. “Ze zei: ‘ik kan niet meer huilen’. Wat zeg je dan? Ik heb psalm 56 aangehaald. ‘Gij hebt mijn omzwerven geteld; leg mijn tranen in uw fles; zijn zij niet in Uw register? Dan zullen mijn vijanden achterwaarts keren, ten dage als ik roepen zal; dit weet ik, dat God met mij is.’ Ze stuurde terug: ‘Als ik bid, verliest mijn vijand’. Daarna heb ik haar niet meer gesproken. Ik weet alleen dat ze er niet meer is.”

“Vluchtelingen hebben allemaal hun mobieltje”, zei Blankers. “In dat mobieltje zitten de laatste herinneringen aan mensen die er niet meer zijn. Dat mobieltje is de enige manier om te laten merken dat je nog in leven bent. Dat is daar praktische levensbehoefte nummer één”, legde hij uit. “Heb je geen contact meer met iemand, dan is diegene er niet meer.”

Want overal schuilt het gevaar in de stad. “Ik zag eens dat er een pop op straat lag. Een meisje rent eropaf. Maar zodra het armpje van de pop omhoog komt, ontploft de pop. Dood”, sprak Blankers. “In de grote puinhopen van de stad bevinden zich nog lijken, mogelijk duizenden. De eerste keren dat ik er was zag ik zo een arm of haarbos boven de puinhoop uitkomen. De wegen zijn hier en daar wel geruimd, maar het gevaar is er overal. Men weet dat mensen daarvandaan niet welkom zijn in Europa. Dat is beschamend voor ons!”

In Kobani was eens een moslim die Blankers toevoegde dat hij geen Nederlander was. “Ik dacht, wat bedoelt ie nou? ‘De Koning der koningen die u dienen mag, is niet gebonden aan nationaliteit. Hij heeft Zijn eigen volk’, zei hij toen.”

Ondanks de heftige oorlog zijn oren en harten in Kobani ontvankelijk voor het heilig Evangelie, betoogde de predikant. “’Geen enkel land erkent ons. Maar de Koning der koningen heeft hier een ambassadeur’, zeggen de mensen daar. Hij plant daar Zijn onuitroeibare banier. Alles wat de naam van Jezus Christus belijdt, moet worden uitgeroeid, volgens sommige strijdgroepen daar. Maar daar brengt de Heere toe tot de gemeente die zalig wordt om eeuwig te wonen in Zijn huis.”