De Jan Plezier is uitgevaren

Tekst en foto: Enrico Kolk

Een gedicht over de marifoon, een man die huilend van boord gaat, voor de laatste keer. Het is een aparte gewaarwording geweest voor Bart Lubbinge en Roel Joosten. Twee weken geleden maakten ze de laatste tocht met hun eigen schip dat in de wijde omtrek bekend is: de Jan Plezier.

“Alles is dan echt voor het laatst”, zegt Lubbinge. ‘De jongens’, want zo staan ze bekend in de scheepvaartwereld, hebben hun schip verkocht. Dat deden ze al vier keer eerder. Van het geld dat daaruit voortkwam lieten ze een nieuwer, beter schip bouwen. Dit keer komt er geen nieuw schip. Het is voorbij.

“Het contact met de mensen gaan we echt missen”, zegt Joosten. “Er waren mensen die echt voor een mooie dag aan boord kwamen. Zo kwam er vaak een wat oudere vrouw mee. Ze zat altijd buiten, achterop, te roken. Op een dag was het erg koud. Toen heb ik gezegd dat ze bij mij in de stuurhut mocht zitten. Nou, de hele stuurhut was grijs van binnen aan het eind van die dag, maar ze had nog nooit zo’n leuke dag gehad.”

En zo waren er meer vaste klanten, die op het laatst bijna een familie vormden. “We hebben een klant die bij ons in de kinderwagen aan boord kwam en nu van boord ging met een vrouw. Alle 23 jaar heeft ‘ie bij ons gevaren.” Eén groep mocht altijd waterskiën. Ze waren ook echt de enige die dat mochten “Dat was de familie Van Westen. Die hebben alles meegemaakt”, zegt Lubbinge.

“We dachten dat zij het na tien jaar wel gezien zouden hebben. Maar ze bleven terugkomen. En van de 23 keer hebben ze twintig keer mooi weer gehad. Daar stonden ze om bekend. De stichting Alzheimer, die ook elk jaar meeging, wilde altijd de dag voor de familie Van Westen. Want dan hadden ze mooi weer”, lacht hij.

Veel dagen werden gevuld door De Zonnebloem. Ook dat waren mensen voor wie een tocht met de Jan Plezier een uitstapje was waar ze veel naar uitkeken. “In 2015 besloot de Zonnebloem te stoppen met de tochten. Wij zijn toen alle afdelingen gaan benaderen”, vertelt Joosten. “Daarna hadden we zelfs meer afdelingen van de Zonnebloem dan daarvoor. Dat zegt toch wel wat.”

Tochten waren niet alleen leuk voor gasten. “Wij hebben in al die jaren maar één tocht gehad die we niet leuk vonden. Dat was een man die zijn verjaardag hield en in Zwartsluis al ruzie had met zijn vrouw. Er werd toen ook heel veel gedronken.”

Ook dat zullen ‘de jongens’ niet meer mee gaan maken. Het zit er écht op. “Elke dag hadden we 100 mensen op visite. Dat zijn 16 à 17 duizend gasten per jaar. En we hadden altijd een hele diversiteit van mensen. Op den duur wordt het een familie, want alle mensen aan boord kenden elkaar”, zegt Joosten aan. “En we deden natuurlijk meer dan een ‘rondje Blokzijl’. Als we leeg naar Amsterdam moesten, namen we mensen mee naar Almere. Een advertentie in de krant zorgde ervoor dat zo’n tocht binnen een paar uur volgeboekt was.”

Klanten, die nu dus ex-klanten zijn, kunnen in de toekomst terecht bij de Nirvana van Erwin en Wendy Scheers. “We kunnen natuurlijk niet zomaar tegen onze klanten zeggen ‘wij stoppen ermee’ en dat is het. Maar we zijn nu nog gezond en hebben de tijd om iets anders te gaan doen”, zegt Lubbinge. “ Dat wordt vast iets met mensen.”