Al 20 jaar de nieuwssite voor Genemuiden!
29 maart 2024 t’ Olde Staduus
Agenda
Van Dijk Heftrucks (tijdelijk)

Miskraam (column Martine Nanninga)

Geplaatst op: 14 oktober 2016

Een miskraam. Iets waar zo weinig mogelijk over gepraat wordt. De eerste 13 weken van de zwangerschap worden ook stil gehouden.  Het is natuurlijk niet leuk om eerst helemaal blij van de daken te schreeuwen dat je zwanger bent, en een paar weken of maanden later weer dat dak op te moeten, maar dan met een minder leuke mededeling. Zelf heb ik het ook stilgehouden hoor. Voor de kinderen sowieso.  

Ik heb een paar jaar terug meerdere miskramen gehad. De ene zwangerschap was eerder afgebroken dan de ander maar phoe, wat was dat heftig. Helemaal als niemand weet wat er met je is. Je gaat gewoon door. Werk, de kinderen naar school, vriendinnetjes en sport brengen, boodschappen enz enz. Tussendoor lag ik dubbel op de bank van de buikpijn.  Ik was duizelig en lijkbleek van het bloedverlies. Ik heb het als iets heel naars ervaren.  Ik was moe! Moe! En dan heb ik het nog niet eens over het emotionele gedeelde. Ook al weet je dat je voorzichtig blij moet zijn als je net zo’n zwangerschaptsest gedaan hebt.  Ik zag mezelf alweer dikker worden, mezelf vol eten met krokketen want whaa! Ik was zwanger! Ik voelde mij meteen moeder van dat kleine vruchtje dat nog moest groeien. Als moeder doe je alles om je kindje te beschermen. Je zit bomvol liefde om dit kindje op de wereld te zetten. Dat maakt het voorzichtig blij zijn, lastig.

De zwangerschap na een miskraam was ook echt hartstikke spannend. Het heeft ook wel even geduurd voordat ik alles geregeld had. De kraamzorg had ik pas op het allerlaatste moment geregeld. Kleertjes, de babykamer. Ik stelde alles maar uit. Ik wist dat het een jongetje werd en aangezien hij twee zussen had, moest ik toch echt wat mannelijke kleren kopen. De kamer moest opnieuw, de bloemetjes moesten van de muur af en er moesten stoere dekentjes gekocht worden. Ik riep tegen alles en iedereen dat het prima ging. Maar ondertussen werd ik helemaal gek van mezelf dat ik bij elk pijntje en dingetje dacht dat ik het kindje zou verliezen. Daarom was het voor mij persoonlijk beter geweest om er over te praten.  Want hoe klein het ook is, of er nou een hartje heeft geklopt of niet. of het überhaupt al op een kindje lijkt.. voor een moeder is het een kindje. Ik dacht natuurlijk dat ik alles wel even zelf kon verwerken. Maar ik had toch wel iets meer steun nodig dan ik had gedacht…Sterkte voor alle vrouwen die weten wat ik bedoel! <3

In deze week wordt er stilgestaan bij de verloren baby’s.  Of een kindje nou een paar weken in de baarmoeder heeft geleefd of een paar dagen na de geboorte, Op de laatste dag van deze week, 15 oktober, steken mensen over de hele wereld een kaarsje aan om 19.00.

Het is Baby Loss Awereness Week.

Gepubliceerd door Erik Driessen
Van Dijk Containers 500