Jeugdherinneringen (column Erik Driessen)

Ik ben geboren aan de Oosterkaai. Rood huis, eigendom van B. J van der Steeg. Links woonde Hammer, rechts Selles. Voor ons lagen woonarken. Tientallen in mijn herinnering, maar het waren er vermoedelijk een stuk minder. Veel tuin hadden we niet. We keken aan tegen wat volgens mij de oude melkfabriek was, maar misschien was het wel een ander gebouw. De muur was in ieder geval hoog. Het uitzicht stelde weinig voor. Mede daarom sloegen mijn ouders vermoedelijk toe toen dezelfde B.J van der Steeg aan de Reiger ging bouwen. We kwamen daardoor zelden meer bij de winkel van Berend Jan Driessen.

Van de binnenhaven gingen we naar een stinkende sloot. Dat was zo ongeveer het enige nadeel aan de nieuwe woonwijk. Al herinner ik mij nog een petitie onder bewoners die duidelijk wilden maken dat de tapijtfabriek aan de overkant nogal veel lawaai maakte. Dat was al jaren later. Toen ik in die begintijd uit mijn slaapkamerraam keek, zag ik Zwartsluis liggen. De bergingsvijver bestond nog niet, laat staan die hectares industrie er achter. Dat was het domein van de koeien. Toen ik weer eens uit het slaapkamerraam keek, zag ik een horde koeien op de weg naar Hasselt. Losgebroken.

Thuis waren we gereformeerd. Omdat onze kerk nog geen eigen kleuterschool had, bezocht ik de school van de gereformeerde gemeente aan de Jan van Nassaustraat. Geen idee hoe die keuze tot stand kwam, het lijkt me nu niet de meest voor de hand liggende. Het gezicht van juffrouw Mateboer is zo ongeveer het enige wat ik me herinner van die school. Toen ik zes werd, liep ik richting de Jan van Arkelstraat waar de geweldige meester Westerhuis wachtte. Op vrijdagmiddag nam hij wekelijks een andere leerling mee voor een ritje in zijn sportauto. Over de Hasselterdijk naar Hasselt en terug over de nieuwe weg. Tussendoor trakteerde hij op patat, volgens mij bij Bart en Driek. Die bestonden toen ook al.

Die school is nu De Schakel. We verhuisden later naar de overkant, waar tegenwoordig het consultatiebureau en een peuterspeelzaal is gevestigd. Tijden veranderen. Dromen ook trouwens. ‘Profvoetballer’, schreef ik zonder gene op de voorpagina van de Citotoets. Dat een plek in de selectie van Sportclub Genemuiden D1 blijkbaar geen garantie was voor een voetballend verblijf in Zwolle, Amsterdam of Barcelona kwam vermoedelijk niet in me op. ‘Journalist’ noteerde ik ook. Je moet altijd een Plan B hebben immers. Dat ik ooit over jeugdherinneringen aan Genemuiden zou schrijven, had ik toen niet bedacht. Kleine kinderen worden schrikbarend snel mannen van middelbare leeftijd.