Tweede Wereldoorlog in Genemuiden (2)

Trijn van Berkum-Booi groeide op in Genemuiden. Ze heeft nog veel herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Genemuiden Actueel publiceert haar memoires. Vandaag deel twee waarin haar broer Henrik Post naar de Grebbeberg wordt gestuurd. Genemuiden krijgt het bericht dat plaatsgenoot Klaas Bennink niet zal terugkeren…

10 Mei 1940. Vrijdag voor Pinksteren: blauwe hemel, stralende zon en milde temperatuur. Ik was op 17 Januari 9 jaar geworden en op 1 Mei overgegaan naar de vierde klas van de lagere school. Maar op de 10e  Mei was de school gesloten, want het was oorlog in ons land. Nog heel goed herinner ik de spanning die er toen in de lucht hing.

Toch was er toen ’s morgens nog geen oorlogsgerucht te horen in Genemuiden, behalve wat vliegtuigen die zo nu en dan overvlogen.

In de bakkerswinkel van mijn ouders was het drukker dan normaal. De mensen hadden behoefte om de spanning van zich af te praten, want vele families zaten in angst om onze jongens die soldaat waren. En die moesten vechten tegen een brutale vijand die onze grenzen geschonden had!

Ook mijn broer Hendrik was als korporaal in het leger paraat. Hij lag bij de Grebbeberg en was daar ingedeeld bij het 19e Regiment Infanterie. Hij had met vele anderen onderdak gekregen op de boerderij “Ouderserf” van de gebroeders van Dolderen aan de Friese steeg in Achterberg bij Rhenen. Daar bij die boerenmensen hadden ze een gastvrij onderdak gekregen, en was hij al gauw als kind aan huis.

En nu de verloven voor de Pinksteren waren ingetrokken, mocht hij zijn meisje Margje over laten komen die daar zou logeren. Zodat ze op deze 1e oorlogsdag allebei in de gevarenzone zaten!

Als kind kreeg ik er buikpijn van toen ik de zorg en angst bemerkte bij mijn ouders.

Midden op die morgen werd ik, met een bestelling in de tas, naar een klant gestuurd die een paar straten verder woonde. Ik kreeg de boodschap mee dat ik, als de vliegtuigen in de lucht zouden beginnen te schieten, maar zo ergens naar binnen moest gaan om te schuilen. Ook mocht ik niet midden over straat lopen, maar dicht bij de huizen blijven.

Mijn vriendinnetje Dina mocht van haar moeder niet mee, dus ging ik alleen. Maar het bleef gelukkig rustig!

Van de volgende oorlogsdagen herinner ik mij  alleen dat de spanning met de dag groeide, maar Duitse soldaten zagen we niet. De vijand was nog onzichtbaar voor ons.

Maar veel vreemde geruchten en onrust brengende radioberichten deden de ronde. Bij de Grebbeberg werd hevig gevochten, zei men.

In de vroege morgen van 10 Mei had mijn broer intussen nog afscheid kunnen nemen van zijn meisje. Hij moest naar zijn stelling aan de Cuneraweg. En Margje werd wat later op de dag met het gezin van Dolderen geëvacueerd naar Rhenen. Waar ze werden ingescheept in vieze Rijnaken waar steenkolen in hadden gezeten. Met vele anderen werden ze ingeladen, en met een Rode Kruis vlag voeren ze de Rijn af tot aan Lekkerkerk.

Daar zagen ze vanuit een boerenschuur op dinsdag 14 Mei Rotterdam branden na een vernietigend bombardement.

Daarna kwam de overgave van Nederland, en dat kwam hard aan, we waren onze vrijheid kwijt. De Duitser was de baas. Maar waar waren onze jongens?… Leefden ze nog?…

Toen kwam het bericht dat Klaas Bennink, vader van 3 kinderen, gesneuveld was. De schrik was groot!

Maar geleidelijk kwamen de volgende dagen de jongens thuis. De één na de ander, maar onze Hendrik niet. En ook van Margje geen taal of teken. Zij waren intussen weer teruggekeerd met dezelfde Rijnaken waar ze ook mee vertrokken waren. Op de boerderij “Ouderserf” was het een chaos! Het was zwaar beschadigd en de deuren stonden wagenwijd open. De kasten waren leeggeroofd en de meubels vernield. Maar door wie? Zeg het maar…

Niet lang daarna kwam Margje’s vader samen met een buurman,vanuit Genemuiden, het erf van de boerderij op fietsen om Margje te zoeken! Dat was een blij weerzien, dat snap je wel!  Maar nu mijn broer nog ….