Veel volk umme de Camino-toafel

Camino-gangers vertellen hun verhaal in volle Olde Soldoat. Tekst Erik Driessen

“Ongelooflijk…”, is het eerste woord dat presentator Jan Blei dinsdagavond tijdens Umme de Toafel uitspreekt. Hij kijkt uit over een bomvol café d’ Olde Soldoat. Mensen zitten al een uur voor aanvang klaar voor de verhalen over ‘el camino’. De bedevaartstocht naar Santiago de Compostela spreekt om wat voor reden dan ook veel mensen aan. Daarom willen ze de verhalen van Johan Snel, Marjanne Slagter, Coen en Joke Bultje en Dirk Bonthuis horen. Genemuiden Actueel publiceert ze de komende dagen.

Maar eens beginnen met de man die misschien wel verantwoordelijk is voor die ‘Camino-koorts’. Johan Snel boeit het afgelopen jaar honderden volgers op Facebook met zijn dagelijkse verslagen vanuit Zuid-Frankrijk en vooral Spanje. Dat avontuur begon in feite met zijn dagelijkse werk, vertelt de kroegbaas. “In 2014 had ik twee dames op het terras die het Zuiderzeepad liepen. ‘Ik loop ook…’, zei ik, want ik was net begonnen om wat aan mijn dikke buik te doen. ‘Hoeveel kilometer loopt u dan?”, wilden ze weten. “Rondje Genemuiden, kilometer of tien…”, antwoordde ik, waarna ze smakelijk moesten lachen. “Begin maar eens met het Pieterpad…”, zeiden ze ook nog.”

Snel had geen idee wat dat Pieterpad was, maar verdiepte zich de weken daarna in de Nederlandse langeafstandswandeling en sleepte zich zelfs naar startpunt Pieterburen in het noorden van Groningen. “Na een kilometer of vier, vijf wist ik al dat ik door zou gaan. Dat is het begin van mijn korte wandelcarrière”, glimlacht Snel. Want eenmaal aangekomen op de Sint Pietersberg bij Maastricht wist hij al dat er een vervolg moest komen. En dus kwam de bedevaartstocht naar Santiago de Compostela in het vizier. “Niet om spirituele redenen, maar puur omdat ik een traject zocht. Ik heb me vervolgens lang voorbereid: kilometers in de benen krijgen, maar ook vooral boeken lezen, films bekijken, ervaringen opdoen. Daarna duurde het lang voordat ik echt op pad ging. Begin 2016 kwam het slecht uit in de zaak en in het najaar werd mijn moeder ziek en zeven weken later overleed ze.”

Daarna besloot Snel toch te gaan. Vanuit Zuid-Frankrijk wandelde hij 775 kilometer naar Santiago. Onderweg merkte hij af en toe de spiritualiteit die veel bedevaartslopers ervaren. “Ik vroeg me af of ik na Santiago nog moest doorlopen naar zee, zoals veel mensen doen. Toen kwam ik aan in een pension, kreeg van de eigenaar een bos sleutels en die gooide ik op mijn bed. ‘Mar’, zag ik op de sleutelhanger staan. Dat betekent ‘zee’ in het Spaans, maar het is ook de naam van mijn moeder. Dan weet je dat je moet doorlopen…”

Snel legde dagelijks ongeveer 25 kilometer af. In tegenstelling tot zijn eerste gedachte, liep hij veel in een groep die zich als vanzelfsprekend vormde. Amerikanen, Spanjaarden, Nederlanders, Colombianen en Polen zaten daarin. “Uit Polen kwam een jong stel. Die hadden het advies van een leraar gehad om deze wandeltocht te doen. ‘Als je die uitloopt, horen jullie bij elkaar’, was een beetje de gedachte, omdat ze nog twijfelden over hun relatie. Onderweg hadden ze eerst veel ruzie en onenigheid, maar halverwege zag je de jongen denken: ik ga er voor.”

Ondertussen zit Snel weer helemaal in het dagelijkse ritme, al is hij nog wel bezig om zijn verhalen op papier te zetten. De wandelloopbaan is ook nog niet voorbij. “Maar ik heb nog geen idee welke route ik ga volgen. Dat hoeft ook niet per se in het buitenland te zijn, in Nederland heb je ook veel prachtige wandelingen.”