Dirk Bonthuis liep van Genemuiden naar Santiago de Compostela

Dirk Bonthuis stapte vorig jaar in Genemuiden zijn deur uit voor een voetreis van 3500 kilometer naar Santiago de Compostela. In die vijf maanden veranderde zijn levensinstelling. “Ik sliep in Brabant bij broeder Fons. ‘Kom terug als een ander mens en anders niet’, zei hij. Veranderd ben ik zeker. Ik ging weg als een man met veel passie voor mijn werk en nu ben ik op zoek naar de motivatie”, vertelde Bonthuis dinsdag in d’ Olde Soldoat.

“Ik wist niet wat ik zag…”, glimlacht Bonthuis na afloop van de avond. Hij had een paar toehoorders verwacht, maar zag bij zijn entree een overvol café voor zich. En al die mensen luisterden ademloos naar zijn verhaal. Bonthuis maakte in vijf maanden genoeg avonturen voor een heel leven mee. “Wandelen zit me in het bloed”, vertelt de Genemuidenaar. “Ik had het Pieterpad en het Zuiderzeepad al gelopen en zocht een nieuwe uitdaging. Vorig jaar vond ik de tijd rijp, al vroeg ik me wel af waaraan ik begon. Vijf maanden weg van je werk en je sociale leven is nogal wat…”

De eerste weken vielen ook niet mee. “Als je vanuit Genemuiden vertrekt, ontmoet je de eerste pelgrim pas na een week of zes, zeven. Volgens mij kwam ik de eerste wandelaar in Noord-Frankrijk tegen. Tot die tijd loop je in je uppie en ik liep ook nog eens wekenlang in de regen”, kijkt Bonthuis terug. Toch maakte hij ook in die weken mooie dingen mee. “In Vessem staat de enige Nederlandse pelgrimsherberg, gerund door broeder Fons. Die vroeg of hij me mocht inzegenen. In een kleine kapelletje is het dan eerst twee minuten stil. Ongelooflijk wat er dan met je gebeurt: ik heb gejankt als een klein kind. Daar zei broeder Fons ook dat ik moest terugkeren als een ander mens of niet.”

Over de grens bij België maakte Bonthuis een volgend bijzonder moment mee. “Ook daar was het nog regen, regen, regen. ‘Daar kun je helemaal niet langs’, zei een Belg tegen me toen ik mijn route vertelde. Een stuk bos stond blank. Toen heeft hij me op zijn fiets een paar kilometer verder gebracht. In Frankrijk liep op een gegeven moment een hond met me mee. Geen paar honderd meter, maar kilometers lang. Stopte ik, dan stopte hij ook. Uiteindelijk kwamen we samen in een dorpje. ‘Zin om te lunchen?’, vroeg een echtpaar daar. Dat maakte vervolgens een geweldige lunch voor me, zomaar. Toen ik weer vertrok, was de hond weg. Net alsof hij me hier naartoe had geleid…”

Het zijn de verhalen die alleen Camino-gangers kunnen vertellen, zo lijkt het. Het is een totaal ander leven, vindt Bonthuis. “In het dagelijks leven plan je alles. Je spreekt twee weken van tevoren af dat je bij iemand op visite gaat. En gezin en werk spelen een grote rol. Dat valt allemaal weg tijdens zo’n reis. Opdrachten zijn er niet. De dag komt je toe, het leven bepaalt wat je doet. En de ontmoetingen onderweg zijn prachtig. Ik heb ergens in de bergen bij een vrouw geslapen die een geweldige maaltijd en een lunchpakket voor me maakte. Toen ik haar wat geld wilde geven, wilde ze dat niet aannemen. ‘Ik wil alleen dat je onderweg nog een keer met een glimlach aan me denkt…’, zei ze. Dat heb ik uiteraard gedaan”, aldus Bonthuis, die overigens de ‘ontmoeting met zichzelf’ ook indrukwekkend vond. “Ik wel eens gelezen dat van alle ontmoetingen in het leven die met jezelf de belangrijkste is. Als je zo lang alleen bent, leer je jezelf veel beter kennen.”

Ook voor Bonthuis was arriveren in Santiago de Compostela een soort anti-climax. Niet omdat de stad niet mooi is, maar omdat de reis eindigt. “Het onderweg zijn is het belangrijkste van deze tocht. In Santiago besef je dat het dagelijks leven weer begint. Veel mensen lopen trouwens nog wel door naar zee. Daar verbranden ze dan hun kleding, als teken dat ze aan een nieuw leven beginnen.”

Het wandelen is voorlopig nog niet uit het bloed van Bonthuis. Concrete nieuwe plannen heeft hij nog niet, maar de Italiaanse bedevaartstocht naar Assisi zwerft rond in zijn hoofd.

Tijdens zijn tocht naar Santiago hield Bonthuis een blog bij. Dat is hier te lezen:

www.DirkBonthuis.Reislogger.nl.