Appiejungle (column Erik Driessen)

Ik moest naar Tuinland en besloot daarna koers te zetten richting de Albert Heijn in Zwolle-Zuid. Een overvolle parkeergarage huilde mij toe. Na drie keer rond rijden, en de gedachte aan Bart Knap, vond ik een plekje tussen een hummer en een vette Mercedes. Omdat ik vijf kilo lichter ben dan rond de kerst, kon ik nog net via mijn portier de auto verlaten. Met een roltrap die in een Parijs warenhuis niet zou misstaan, gleed ik rustig naar beneden.

Dat woord ging beslist niet op voor de aanblik in de winkel. Gillende kinderen bedelden om spaarplaatjes van Andre Kuipers. Dat was nog het minst erge van mijn bezoek aan de grootgrutter. Na het toegangspoortje waande ik mij in een afgeragde botsautoattractie. Of een deelnemer aan de brommerraces in het pré Tin Plomp-tijdperk. Om de een of andere reden was half Zwolle blijkbaar vrij. Al die blauwvingers krioelden met hun wagentje langs de volle schappen. Verkeersregels golden niet meer. Van alle kanten kwam het geluid. Middenin de winkel stond een jongentje met handen op de oren gedrukt. Even overwoog ik zijn voorbeeld te volgen.

Maar de kassa was in mijn blikveld. De lange rij ervoor ook trouwens. Ondanks dat mijn voorganger inkopen had gedaan voor op het oog de complete Isala Klinieken, liet hij me niet voor. “Goh, die zal veel plaatjes van Andre Kuipers krijgen”, zei mijn zoontje naast me. Dat ik hem niet was kwijtgeraakt in deze Appiejungle was een wonder zoals je dat een paar keer in je leven meemaakt. “Ga maar even een doosje halen”, gaf ik hem een opdracht. Een kind moet wennen aan de grote mensenwereld immers.

Ik blijkbaar ook weer. Vermoedelijk viel de hectiek in Zwolle-Zuid best mee, maar ben ik er niet meer aan gewend. Ik heb vijf jaar in Alkmaar gewoond, een paar jaar betrekkelijk parttime in Zwolle en gewerkt in Amsterdam en Hilversum. De snelwegen kenden geen geheimen voor mij. Vraag me naar een wegrestaurant en ik rijd er blindelings naar toe. Met de auto hartje Amsterdam in leverde geen klotsende oksels op.

Ondertussen ben ik weer volledig kind van het platteland. Dromen over New York, London of andere metropolen doe ik al lang niet meer. Zelfs wonen in mijn toch wel geliefde Zwolle heb ik uit het hoofd gezet. Ze doen hun best maar daar. Ik blijf in het land van de mietsen.

Vijf lepelaars vlogen deze week over mijn tuin. Terug naar de rust van De Wieden.

Dat hadden ze goed bekeken.